.-■: MEEVALLER Pippi Langkous In 1972 fuseerde Centrafilm met Eurofilm en werd Euro-Centrafilm gevormd. Eurofilm bleek de twee eerste films van 'Pippi Langkous' onder kontrakt te hebben. Door de TV-series was deze figuur in Nederland enorm populair geworden. Ik vroeg me af waarom er met die films nog niets was gebeurd. Al snel werd me duidelijk wat de oorzaak was. Deze films hadden alleen maar mogelijkheden in een Nederlandse versie en de kosten daarvan had men te hoog bevon den. Ik vond het maar zonde dat zulk commercieel materiaal onge bruikt bleef liggen en probeerde een oplossing te vinden. De uitzen dingen van de TV-series waren inmiddels beëindigd. Ik besloot eens bij de NCRV, die de uitzendingen verzorgd had, te informeren wie de Nederlandse nasynchronisatie had gemaakt. Deze bleek door Poly- scope, onderdeel van het toenmalige Cinecentrum concern, ver zorgd te zijn. Niet alleen de Nederlandse banden waren nog kompleet aanwezig, maar ook de rechten op de stemmen bleken nog in han den van Polyscope. Uiteindelijk konden wij het gebruik van de stem men tegen betaling van f 7.500,- per film verkrijgen. Het gebruik van de bestaande banden bleek niet zo eenvoudig als gedacht. Uiteinde lijk leverde het vervaardigen van de kopieën een kostenpost van veer tig duizend gulden op. De première werd gepland in de zomervakan tie van 1973 met tien kopieën. Alle grote plaatsen draaiden mee en het werd een grandioos sukses! Omdat er kapers op de kust waren, werden zonder veel onderhande len alle vier delen van 'Pippi Langkous' door ons onder kontrakt genomen. Het tweede deel kwam met Kerstmis uit en had ook veel sukses, zij het iets minder dan het eerste deel. Bij het derde en vierde deel kre gen we met wat tegenslag te kampen. Op de eerste plaats begon het toen bij het publiek door te dringen dat het om dezelfde film ging als op de TV was uitgezonden. Misschien was de TV-uitzending wat te kort geleden geweest? Niemand zal het ooit kunnen bevestigen. Niet dat de kinderen er problemen mee hadden! Beslist niet! Meermalen heb ik zelf met neefjes en nichtjes in de zaal gezeten. Prachtig von den ze het! En maar roepen: Nu komt dat en nu gaat ze dat doen! Maar de ouders die uiteindelijk moesten betalen hadden er wél pro blemen mee. Op de tweede plaats was er een algemene terugloop te constateren in het bioscoopbezoek. De recettes van het derde en vierde deel, res pectievelijk uitgebracht in de zomervakantie 1974 en Kerstmis 1974, vielen daardoor wat terug. Ingewonnen informatie leidde tot de con clusie, dat de ouders niet meer bereid waren de entree-gelden voor de bioscoop neer te tellen voorfilms, die de kinderen al opTVgezien hadden. Dat bleek de kracht van de Disney-films, die niet op TV kwa men en steeds weer opnieuw in de bioscoop konden worden uitge bracht. Niettemin behoren de vier delen van 'Pippi Langkous' tot de beste deals die tot die tijd ooit voor de Nederlandse markt waren afgeslo ten, ondanks de hoge kosten. Maar 'Pippi Langkous' was wel het laatste bioscoopsukses van een personage, dat door de TV populair was geworden. Als 'Missers' stonden daar verschillende films tegenover. In 1976 bij voorbeeld de film 'Pipo en de piraten van toen'. OpTVeen reuze suk ses, als film een fiasco, mede door de hete zomer van dat jaar. Hetzelfde lot onderging 'Peppi en Kokki bij de Marine'. Peppi en Kokki, in die tijd de populairsteTV-figuren! Ondanks een intensieve reclame campagne had de film maar matig sukes. De laatste poging was 'Dunderklumpen'. Die poging was in ieder ge val nog verantwoord, omdat er van deze film nog geen Nederlandse versie was en de TV aan de nasynchronisatie meebetaalde, via een uitzending in delen voordat de film in de bioscoop was uitgekomen. Het werd geen sukses. Het sukses van 'Pippi Langkous' is nooit meer herhaald en na de ver schillende 'Missers' is er ook nooit meer een poging gedaan! MISSER Een ongeluk zit in een klein hoekje... Dat een klein, op zich onbeduidend misverstand grote gevolgen kan hebben, ondervonden wij in 1954. Ik was per 1 juli bij Centrafilm gekomen. Daar bleek al bijna twee jaar de film over de Olympische Spelen 1952 in Helsinki in huis te zijn zonder dat er iets mee was gebeurd. Dat vond ik jammer. Er was toen nog geen televisie en men kon alleen in de bioscoopjournaals maar beperkt kennisnemen van de gebeurtenissen bij grote sportevenementen. Met de Spelen van Melbourne in 1956 voor de deur overwogen we of er misschien iets met het Nederlands Olympisch Comité geregeld kon worden. Besprekingen met de heer van Zijl, de toenmalige direk- teur van het NOC, resulteerden in de afspraak, dat in Krasnapolski een speciale voorstelling van de film gegeven zou worden in aanwe zigheid van alle deelnemers aan de Spelen van Helsinki, alle deelne mers aan daaraan voorafgaande Spelen en de mogelijke afvaardiging naar de Spelen van Melbourne. Ook alle besturen van de verschil lende sportbonden zouden worden uitgenodigd en vanzelfsprekend de pers. Er zou een aktie worden gestart om de financiën bij elkaar te krijgen om een zo groot mogelijke ploeg naar Melbourne af te vaardi gen. Niemand had op dat moment notie van de gebeurtenissen in Hongarije in 1956, die zouden maken dat de Nederlandse ploeg zich zou terugtrekken. Centrafilm zou alle voorbereidingen voor die voor stelling treffen en ook de uitnodigingen versturen. Dat zelfs in een klein bedrijf, wat een filmverhuurkantoor op zich toch is, een communicatiestoornis kan ontstaan, bleek in dit geval. En wel tussen de afdeling publiciteit en de afdeling booking. Omdat de voor stelling buiten de normale bookingen viel, ging deze afdeling er on bewust van uit, dat de afdeling publiciteit alles zou regelen. Maar de afdeling publiciteit, die normaal nooit met kopie-reserveringen te doen had, behalve voor persvoorstellingen, ging er automatisch van uit, dat de afdeling booking voor de reservering van de kopie zou zor gen. En daar ging het dus mis! Het was maandagavond....de zaal van Krasnapolski tot de laatste plaats bezet. Er waren zelfs nog losse stoelen bijgezet. Tegen zeven uur kwam de operateur en we zouden het programma even doorne men. Alles leek gesmeerd te lopen. Dan paniek! De operateur kwam vragen waar de kopie was. Overal gekeken...nergens te vinden! Naar het kantoor in Dordrecht bellen! Eindelijk na een half uur de chef van de expeditie thuis aan de lijn. Hij zou op kantoor gaan kijken en terug bellen. Na twintig minuten - intussen was het kwart over acht - het fatale telefoontje: de kopie stond nog in de kluis! Er bleef niets an ders over de bezoekers naar huis te sturen, daarbij het 'zoekraken' van de kopie in de schoenen van Van Gend Loos schuivend. In zo'n geval heeft het weinig zin een schuldige aan te wijzen. De oor zaak lag in feite in het te strakke hanteren van de grenzen van het werkterrein van de betrokken afdelingen. Eén les viel er wel uit te leren: beter tweemaal checken of alles gere geld is dan ervan uitgaan dat dat wel het geval zal zijn! F.P. van den Berg 17 M Ml

Historie Film- en Bioscoopbranche

Film | 1990 | | pagina 17