.-■:
MEEVALLER
Pippi Langkous
In 1972 fuseerde Centrafilm met Eurofilm en werd Euro-Centrafilm
gevormd. Eurofilm bleek de twee eerste films van 'Pippi Langkous'
onder kontrakt te hebben. Door de TV-series was deze figuur in
Nederland enorm populair geworden. Ik vroeg me af waarom er met
die films nog niets was gebeurd. Al snel werd me duidelijk wat de
oorzaak was. Deze films hadden alleen maar mogelijkheden in een
Nederlandse versie en de kosten daarvan had men te hoog bevon
den. Ik vond het maar zonde dat zulk commercieel materiaal onge
bruikt bleef liggen en probeerde een oplossing te vinden. De uitzen
dingen van de TV-series waren inmiddels beëindigd. Ik besloot eens
bij de NCRV, die de uitzendingen verzorgd had, te informeren wie de
Nederlandse nasynchronisatie had gemaakt. Deze bleek door Poly-
scope, onderdeel van het toenmalige Cinecentrum concern, ver
zorgd te zijn. Niet alleen de Nederlandse banden waren nog kompleet
aanwezig, maar ook de rechten op de stemmen bleken nog in han
den van Polyscope. Uiteindelijk konden wij het gebruik van de stem
men tegen betaling van f 7.500,- per film verkrijgen. Het gebruik van
de bestaande banden bleek niet zo eenvoudig als gedacht. Uiteinde
lijk leverde het vervaardigen van de kopieën een kostenpost van veer
tig duizend gulden op. De première werd gepland in de zomervakan
tie van 1973 met tien kopieën. Alle grote plaatsen draaiden mee en
het werd een grandioos sukses!
Omdat er kapers op de kust waren, werden zonder veel onderhande
len alle vier delen van 'Pippi Langkous' door ons onder kontrakt
genomen.
Het tweede deel kwam met Kerstmis uit en had ook veel sukses, zij
het iets minder dan het eerste deel. Bij het derde en vierde deel kre
gen we met wat tegenslag te kampen. Op de eerste plaats begon het
toen bij het publiek door te dringen dat het om dezelfde film ging als
op de TV was uitgezonden. Misschien was de TV-uitzending wat te
kort geleden geweest? Niemand zal het ooit kunnen bevestigen. Niet
dat de kinderen er problemen mee hadden! Beslist niet! Meermalen
heb ik zelf met neefjes en nichtjes in de zaal gezeten. Prachtig von
den ze het! En maar roepen: Nu komt dat en nu gaat ze dat doen!
Maar de ouders die uiteindelijk moesten betalen hadden er wél pro
blemen mee.
Op de tweede plaats was er een algemene terugloop te constateren
in het bioscoopbezoek. De recettes van het derde en vierde deel, res
pectievelijk uitgebracht in de zomervakantie 1974 en Kerstmis 1974,
vielen daardoor wat terug. Ingewonnen informatie leidde tot de con
clusie, dat de ouders niet meer bereid waren de entree-gelden voor
de bioscoop neer te tellen voorfilms, die de kinderen al opTVgezien
hadden. Dat bleek de kracht van de Disney-films, die niet op TV kwa
men en steeds weer opnieuw in de bioscoop konden worden uitge
bracht.
Niettemin behoren de vier delen van 'Pippi Langkous' tot de beste
deals die tot die tijd ooit voor de Nederlandse markt waren afgeslo
ten, ondanks de hoge kosten. Maar 'Pippi Langkous' was wel het
laatste bioscoopsukses van een personage, dat door de TV populair
was geworden.
Als 'Missers' stonden daar verschillende films tegenover. In 1976 bij
voorbeeld de film 'Pipo en de piraten van toen'. OpTVeen reuze suk
ses, als film een fiasco, mede door de hete zomer van dat jaar.
Hetzelfde lot onderging 'Peppi en Kokki bij de Marine'. Peppi en Kokki,
in die tijd de populairsteTV-figuren! Ondanks een intensieve reclame
campagne had de film maar matig sukes.
De laatste poging was 'Dunderklumpen'. Die poging was in ieder ge
val nog verantwoord, omdat er van deze film nog geen Nederlandse
versie was en de TV aan de nasynchronisatie meebetaalde, via een
uitzending in delen voordat de film in de bioscoop was uitgekomen.
Het werd geen sukses.
Het sukses van 'Pippi Langkous' is nooit meer herhaald en na de ver
schillende 'Missers' is er ook nooit meer een poging gedaan!
MISSER
Een ongeluk zit in een klein hoekje...
Dat een klein, op zich onbeduidend misverstand grote gevolgen kan
hebben, ondervonden wij in 1954. Ik was per 1 juli bij Centrafilm
gekomen. Daar bleek al bijna twee jaar de film over de Olympische
Spelen 1952 in Helsinki in huis te zijn zonder dat er iets mee was
gebeurd. Dat vond ik jammer. Er was toen nog geen televisie en men
kon alleen in de bioscoopjournaals maar beperkt kennisnemen van
de gebeurtenissen bij grote sportevenementen.
Met de Spelen van Melbourne in 1956 voor de deur overwogen we
of er misschien iets met het Nederlands Olympisch Comité geregeld
kon worden. Besprekingen met de heer van Zijl, de toenmalige direk-
teur van het NOC, resulteerden in de afspraak, dat in Krasnapolski
een speciale voorstelling van de film gegeven zou worden in aanwe
zigheid van alle deelnemers aan de Spelen van Helsinki, alle deelne
mers aan daaraan voorafgaande Spelen en de mogelijke afvaardiging
naar de Spelen van Melbourne. Ook alle besturen van de verschil
lende sportbonden zouden worden uitgenodigd en vanzelfsprekend
de pers. Er zou een aktie worden gestart om de financiën bij elkaar te
krijgen om een zo groot mogelijke ploeg naar Melbourne af te vaardi
gen. Niemand had op dat moment notie van de gebeurtenissen in
Hongarije in 1956, die zouden maken dat de Nederlandse ploeg zich
zou terugtrekken. Centrafilm zou alle voorbereidingen voor die voor
stelling treffen en ook de uitnodigingen versturen.
Dat zelfs in een klein bedrijf, wat een filmverhuurkantoor op zich toch
is, een communicatiestoornis kan ontstaan, bleek in dit geval. En wel
tussen de afdeling publiciteit en de afdeling booking. Omdat de voor
stelling buiten de normale bookingen viel, ging deze afdeling er on
bewust van uit, dat de afdeling publiciteit alles zou regelen. Maar de
afdeling publiciteit, die normaal nooit met kopie-reserveringen te
doen had, behalve voor persvoorstellingen, ging er automatisch van
uit, dat de afdeling booking voor de reservering van de kopie zou zor
gen. En daar ging het dus mis!
Het was maandagavond....de zaal van Krasnapolski tot de laatste
plaats bezet. Er waren zelfs nog losse stoelen bijgezet. Tegen zeven
uur kwam de operateur en we zouden het programma even doorne
men. Alles leek gesmeerd te lopen. Dan paniek! De operateur kwam
vragen waar de kopie was. Overal gekeken...nergens te vinden! Naar
het kantoor in Dordrecht bellen! Eindelijk na een half uur de chef van
de expeditie thuis aan de lijn. Hij zou op kantoor gaan kijken en terug
bellen. Na twintig minuten - intussen was het kwart over acht - het
fatale telefoontje: de kopie stond nog in de kluis! Er bleef niets an
ders over de bezoekers naar huis te sturen, daarbij het 'zoekraken'
van de kopie in de schoenen van Van Gend Loos schuivend.
In zo'n geval heeft het weinig zin een schuldige aan te wijzen. De oor
zaak lag in feite in het te strakke hanteren van de grenzen van het
werkterrein van de betrokken afdelingen.
Eén les viel er wel uit te leren: beter tweemaal checken of alles gere
geld is dan ervan uitgaan dat dat wel het geval zal zijn!
F.P. van den Berg
17
M
Ml