De jongste vrouw in het vak
Esmee de la Bretonière
Zo zit je nog op school en zo speel je de hoofdrol in een
Nederlandse film naast actrice Monique van de Ven....
Plotseling sta je volop in de schijnwerpers van de publiciteit....
Naar aanleiding van de première op 14 februari van "De
Johnsons", een film van Rudolf van den Berg, had FILM een ge
sprek met één van Nederland's jongste vrouwen in het vak, de
18-jarige Esmee de la Bretonière. De term 'natuurtalent' wordt
regelmatig in één adem met haar naam genoemd.
In "De Johnsons" speelt Esmee op indrukwekkende wijze de rol
van Emalee, een 14-jarig meisje dat geteisterd wordt door
nachtmerries, waarin ze in een dodelijk ritueel verkracht wordt
door zeven mannen. Telkens weer duikt hetzelfde mysterieuze
en bloedige symbool op... Xangadix!
Was de rol van Emalee in "De Johnsons" je eerste acteer-ervaring?
"Ik ben eigenlijk van jongs af aan met toneel bezig geweest, maar
niet zozeer vanuit de gedachte actrice te worden. Ik vond en vind
het nog steeds heerlijk om alleen op m'n kamer, voor de spiegel
mezelf in een ander te veranderen met behulp van kleren en prui
ken! Het is spannend om in de huid van een ander te kruipen en
allerlei dingen te kunnen doen en zeggen, die normaal gesproken
niet zijn toegestaan.
Op de lagere school deed ik geregeld mee aan musicals en toneel
stukken en daarnaast speelde ik bij jeugdtheater "De Krakeling" in
Amsterdam. Samen met een vriendin gaf ik me bij een aantal mo-
dellenburo's op, al hadden we absoluut niet de illusie dat dat iets
zou opleveren. Het was gewoon al lachen om naar binnen te stap
pen!
Op een gegeven moment werd ik gevraagd voor een rol in een half
uur durende film van de Nederlandse Hartstichting. Via de regis
seur van die film ben ik bij een castingburo terecht gekomen.
Uiteindelijk kreeg ik het verzoek met film en foto's naar de Movies
te komen in verband met een eventuele rol in een speelfilm. Ik ben
er op m'n fietsje heen gegaan, omdat ik het spannend vond zoiets
een keer mee te maken. Ik zat in het eindexamen-jaar van het
VWO, een filmrol was uitgesloten.
Toen ik inderdaad voor de rol van Emalee gevraagd werd, heb ik
daarvoor gekozen en m'n eindexamen een jaar uitgesteld. Je krijgt
tenslotte niet elke dag zo'n kans!
De combinatie school en film is - in ieder geval voor mij - niet
haalbaar. Ik kan me niet volledig voor twee dingen tegelijk inzet
ten."
Welke indruk hebben de opnamen op je gemaakt?
De opnamen hebben zon 4 a 5 maanden geduurd en dat beteken
de vooral hard werken. De meeste opnamen vonden 's nachts
plaats. Je bent moe en koud en het valt dan niet altijd mee om ge
concentreerd te blijven werken. Aan Monique heb ik o.a. door
middel van concentratie-oefeningen heel veel steun gehad. Het
klikte meteen tussen ons! Zij en ook Rudolf hebben me enorm ge
holpen, ledere scène werd uitgebreid besproken, omdat het moei
lijk is om die voortdurende angst die "De Johnsons" kenmerkt op
te bouwen en vast te houden. Telkens weer moet je die gevoelens
van angst en paniek bewust opwekken. Het geheel moet wel re
alistisch blijven. Als je elke keer hetzelfde gilletje geeft, kom je on
geloofwaardig over.
Lichamelijk was het vooral in het begin erg zwaar. Om de span
ning in de film vast te houden, de angst over te brengen, moesten
Monique en ik ons lichaam erg verkrampt houden met als gevolg
flinke spierpijn.
Maar ook in emotioneel opzicht was het soms zwaar. In een dag
boekje dat ik op aanraden van Rudolf bijhield over Emalee, schreef
ik ook m'n eigen stemmingen en gevoelens neer, een soort uit
laatklep. En gelukkig was Monique er om na een emotionele scène
samen te ontspannen. Het is best moeilijk om een stemming weer
los te laten. Het is gebeurd, dat ik me zo ingeleefd had in een scè
ne, dat ik huilde en bleef huilen ook toen de opname afgelopen
was. Je moet leren weer afstand te nemen. Een voorbeeld van
zo'n emotionele scène is wanneer ik samen met Monique in bad
zit, fysiek en psychisch aan het eind. Ik vind dat nog steeds één
van de indrukwekkendste scènes in de hele film".
Hoe zou je "De Johnsons" als film typeren?
"Ik vind het geen horror-film, zoals hier en daar door de pers ge
suggereerd wordt.
Naar mijn idee is het een thriller, waarbij de verschillende perso
nages uitgediept zijn. Met name de moeder - dochter relatie is
prachtig uitgewerkt en heel herkenbaar. Er zitten verschillende ele
menten in de film: veel aktie, maar ook humor en drama.
Ik vind het trouwens geen typisch Nederlandse film. Die magische
sfeer, die in de Johnsons overheerst, dat rituele einde is heel bij
zonder...!
De badscène uit "de Johnsons": Esmee de la Bretonière en Monique van de Ven
25
