MEEVALLER
Een onverwacht extraatje
Een van de meest lucratieve deals die door Centrafilm ooit afge
sloten werden, was de deal voor levering van films naar Nieuw-
Guinea.
De B.P.M. (Bataafsche Petroleum Maatschappij), nu onderdeel van
Shell, had in de jaren vijftig nog veel personeel in Nieuw-Guinea,
vooral in de wat grotere plaatsen zoals Hollandia, Biak en
Merauke. Na het onafhankelijk worden van Indonesië, werd de le
vering van films vanuit het voormalige Nederlands Oost-lndië
stopgezet. Als onderdeel van de ontspanningsmogelijkheden voor
het personeel, wilde de B.P.M, maandelijks vanuit Nederland een
aantal films naar Nieuw-Guinea sturen. Via een relatie kregen wij
het verzoek iedere maand tien films beschikbaar te stellen. Gezien
de voorraad films van Centrafilm was dat geen probleem. De
huurprijs werd vastgesteld op f 600,- per film voor een periode
van zes maanden, inclusief vervoer. Dat betekende dus een extra
filmhuur van f 6.000,- voor oudere films, die eigenlijk al uitge
draaid waren. We probeerden wel aan elke zending een of meer
nieuwere films toe te voegen, om klachten te voorkomen.
De leveringen liepen al een paar jaar, toen we op een dag bena
derd werden door een tussenpersoon, die films voor bioscoopver
toning in Nieuw-Guinea wilde hebben. Er moesten per maand
twintig films worden geleverd, voor f 250,- per film. Samen met
de levering aan B.P.M, bracht dit f 11.000,- op per maand, wat
voor die tijd een enorm bedrag was. Bovendien bracht het weinig
kosten en werk met zich mee.
Na een maand of zes kwam er een brief uit Hollandia-Nieuw-
Guinea van een filmmaatschappij, die films van ons had vertoond
in haar bioscopen. Deze maatschappij was niet zo tevreden over
de leverancier en probeerde ons nu rechtstreeks te laten leveren.
De filmmaatschappij wilde dezelfde prijs voor de films betalen, en
wel...f 600,- per film! Dat betekende dat de knaap aan wie wij le
verden maar liefst f 350,- per film had verdiend. Hij had ons ver
teld dat hij slechts f 50,- per film verdiende. De keus was dus niet
moeilijk. We gingen rechtstreeks leveren. 'Wie het onderste uit de
kan wil hebben, krijgt het deksel op zijn neus!'
Vanaf dat moment leverden de zendingen naar Nieuw-Guinea
f 18.000,- per maand op. Het ging een aantal maanden goed. Toen
begonnen er klachten te komen over de kwaliteit van de films. De
voorraad raakte uitgeput en daarom moesten er soms zeer oude
kopieën worden meegezonden. Ook was er in Nieuw-Guinea een
concurrent op de markt gekomen. Deze had films van de grote
Amerikaanse kantoren en daar konden wij nauwelijks tegenop.
Ook de B.P.M, ging om betere films vragen. Om de leverantie niet
te verliezen moesten we dus iets ondernemen.
Gezien onze goede verstandhouding met onder andere MGM, Fox
en Rank, lukte het ons van deze kantoren films geleverd te krijgen.
Dit was weliswaar niet exclusief, maar dat namen we op de koop
toe.
De huurprijzen kwamen nu anders te liggen aangezien wij zelf
moesten inhuren bij andere kantoren. Dit bleek bij zowel de B.P.M,
als de exploitant geen bezwaar. Met de B.P.M, werd een nieuwe
vaste prijs van f 800,- afgesproken. De exploitant ging akkoord
met een variabele prijs, vast te stellen per film. Men stuurde ons
lijsten met titels van films die men graag wilde hebben. Aan de
hand hiervan maakten wij een calculatie van inhuurprijs en ver
huurprijs. Het verschil was onze winst voor die maand.
Jarenlang gingen de leveringen aan Nieuw-Guinea door, tot in
1959 de moeilijkheden met Indonesië over dit gebied escaleerden.
Toen de overdracht van de souvereiniteit eenmaal vaststond, be
sloot de B.P.M, de leveringen stop te laten zetten, om te voorko
men dat er bij de overdracht nog kopieën achter zouden blijven.
Begin 1962 stopten wij ook de leveringen aan de exploitant.
Centrafilm verdiende aan de leveringen aan Nieuw-Guinea ruw ge
schat ten minste een half miljoen gulden...als extraatje!
MISSER
Een onmogelijk echtpaar
Tegenwoordig is er over artiesten in het algemeen en turn- e
visiesterren in het bijzonder, veel meer bekend dan vroeger,
voornamelijk te danken - of zo men wil te wijten - aan de
naamde roddel
pers. Bladen als
Privé, Story en
Weekend voorzien
blijkbaar in een
grote behoefte van
het publiek, dat óf
wil genieten óf
zich wil ergeren
aan de kletspraat
die over een ar
tiest wordt ge
schreven.
Echtscheidingen,
bevallingen, ver
houdingen en sa
menwonen zijn wel
de favoriete onder
werpen. De be
trokken artiesten
maken er geen
probleem van.
Voor hen geldt
nog altijd de oude
stelregel: 'Wat
men over mij
schrijft interes
seert me niet, als
men maar over mij
schrijft!'
Zo'n veertig jaar
geleden beperkte
het nieuws zich
meer tot huis-,
tuin- en keuken
verhaaltjes. Het
publiek had van
sterren meestal
n tele-
Dat is
zoge-
'V
31