REMAKES
ZITTEN
'f+t*
n
IS ONS VAK
Fibrocit,
daar zitten ze van te kijken.
Tf
door Jacqueline Wijchers
Fibrocit laat per jaar honderdduizenden
zitten. In bioscopen en theaters.
In congrescentra en collegezalen.
Voor ontspanning of inspanning.
Fibrocit is al meer dan 75 jaar dominant
aanwezig in de betere bioscoop.
Fibrocit, niet te filmen hoe goed dat zit!
Fibrocit levert een veelzijdige kollektie
bioscoop-, theater- en auditorium stoelen.
Eigen design, produktie en installatie/
onderhoudsfaciliteiten.
contract furnishing seating
nv Fibrocit sa - tel. 09.32 - 56 - 22 56 99
Voor Nederland 020 - 6 46 33 97 H. Jurrissen.
faxnummer 020 - 6 46 53 80
Wat is het nut van het opnieuw ver
filmen van een verhaal, dat al
eens in beeld is gebracht?
De overweging kan zijn dat het eerder be
reikte resultaat niet bevredigt. (Bij een vo
rige gelegenheid vergeleek ik "His Girl
Friday" en "The Frontpage" al eens met el
kaar). Doch maar al te dikwijls is er bij een
remake geen sprake van een noodzaak.
We kennen daarvan onprettige voorbeel
den uit het recente verleden:
Coline Serreau bracht in 1985 de alleraar
digste film "Trois Hommes et un Couffin"
uit en al in 1987 kwam Amerika met "Three
Men and a Baby", die er niet bij halen kon,
maar wel een breder verspreidingsterrein
vond. Met de filmrechten zal alles wel in
orde zijn geweest, maar de roulatie van de
Franse versie werd erdoor gedwars
boomd.
Hetzelfde had zich - met een fatsoenlijker
tussenperiode - afgespeeld met "Le Jouet"
van Francis Veber uit 1976. Een gelijk ver
haal kregen we op grovere manier voorge
schoteld in 1982 als "The Toy".
Merkwaardig is, dat de avonturen van de
tsarendochter Anastasia in 1956 - waar
schijnlijk onopzettelijk - ongeveer gelijktij
dig werden verfilmd in Amerika en in
Duitsland. Voor zover ik weet is de Duiste
versie hier te lande onopgemerkt geble
ven.
Over de verbeterde uitgave van "Variété"
heb ik het al eens gehad.
Een mooi voorbeeld is ook "Algiers"
(1938), een veel te snelle remake van
"Pepé le Moko" uit 1937, maar in mijn ogen
een verbetering.
Er zijn onderwerpen, die altijd maar weer
bij de kop gepakt worden. De Prins van
Denemarken weet ervan mee te praten!
Heidi en Nosferatu wedijveren met elkaar
in het frequenteren van het witte doek.
Twee personages 'bien étonnés de se trou-
ver ensemble'. Toegegeven: de ene is al
tijd lief en de andere fascinerend, maar
waarom niet eens één van de braaklig
gende onderwerpen gekozen, als er dan
toch een nieuwe generatie filmers aan de
bak moet komen?
In mijn jeugd kon ik maar niet begrijpen
waarom ik "Monna Vanna" van Maurice
Maeterlinck niet in de bioscoop te zien
kreeg. Romantische stof, waar je alle kan
ten mee op kunt en er waren oudere gege
vens dan uit 1902 verfilmd.
Was de recente remake van het Franse
sprookje van Moeder-de-Gans "La Belle et
La Béte" door de Walt Disney studio zin
vol?
Ik vind van wel: we waren wel weer eens
toe aan een perfekt getekend sprookje.
Maar van de vier Amerikaanse edities
"Beauty and the Beast" uit de encyclope
die had ik geen weet. Ik kan alleen vergelij
ken met de gewoon geacteerde "Belle et la
Béte" uit 1946 van Jean Cocteau, waarvan
ik me nog enkele details voor de geest kan
halen. Het lijkt mij dat de betoverde
grand-seigneur meer waardigheid behield
dan de thans getoonde figuur met de slag
tanden.
De bewegende huishoudelijke voorwerpen
vond ik griezelig en er hing een sombere
sfeer. De humor in het Disney-scenario is
zeer te waarderen. De heldin heeft, als
steeds, te grote ogen en de prins (zal ik
maar zeggen) is, zoals gewoonlijk, 'lelijk
van mooiigheid'.
Persoonlijk heb ik iets tegen de te lang
aangehouden liedjes en dansjes van de
musical-stijl. (Laat me alsjeblieft niet den
ken aan de schoorsteenvegers in "Mary
Poppins"!).
Maar het dansende servies in deze
"Beauty" verveelt niet zo gauw en de kod
dige vader is een vondst.
Er is iets ernstigers dat langzamerhand tot
mij doordrong, namelijk dat er ondanks de
oude techniek en tendentie toch een lichte
vergroving is ingetreden, als we met
"Bambi" en consorten vergelijken. Het is
allemaal zo druk, zo volgepropt, en vooral
zo snel. Al kunnen volwassenen zich uit
stekend amuseren met deze nieuwe
Disney-produktie, er wordt toch uitgegaan
van een jeugdig publiek. Maar kinderen
wordt de kans niet gegeven om zich in een
situatie te verdiepen, om een toestand te
begrijpen, om iets moois echt in zich op te
nemen. Verder maar weer met veel aktie
en lawaai en dus de smaak, die zich aan
het vormen is, op oppervlakkigheid instel
len.
Het viel me al op bij de laatste remake van
"Münchhausen" hoe haastig, overladen en
larmoyant de nieuwe stijl is. Wat was de
versie uit 1943 met Hans Albers prettig
overzichtelijk!
Maar nee, het is toch niet eerlijk om deze
"Beauty and the Beast" daarmee te verge
lijken, alleen al vanwege de prachtig gete
kende decors van het kasteel, het dorp en
het landschap.
Op het moment dat ik dit schrijf is de re
make van "Of Mice and Men" van
Steinbeck zojuist uitgebracht. Zou die in
een behoefte voorzien?
36
