DRONKENSCHAP
GEACHTE REDAKTIE...
door Jacqueline Wijchers
Overal ter wereld wordt heel wat
alcohol ingenomen en aangezien
film, als geen ander medium,
alle aspecten van het leven indringend
weet te tonen, krijgen we in de bio
scoop nogal eens dronkenschap-scè-
nes te zien, die meestal geloofwaardig
overkomen. Er is - evenals in het echte
leven - altijd publiek te vinden, dat be
schonken mensen enorm amusant
acht in plaats van tragisch.
Weliswaar kon men inderdaad harte
lijk lachen om Laurel en Hardy, toen zij
(hoe heette dat filmpje ook weer?)
twee mannen voorstelden die in de
veronderstelling verkeerden een zwaar
alcoholisch vocht tot zich genomen te
hebben en dus geacht werden dronken
te zijn. Toen zij tot de ontdekking kwa
men, dat het om een onschuldig
drankje ging, waren ze op slag ook
weer nuchter. Het waren 'maar' Laurel
en Hardy, maar wat een vakmanschap!
Ook heb ik - maar hier betreft het lek-
tuur - me geamuseerd met een hoofd
stuk uit "Een huis vol mensen" (on
langs weer eens tegengekomen) van
Carel Scharten en Margo Antink in hun
beschrijving van vier bouwvakkers die
- wel al lang geleden - op Allerzielen in
Parijs een krans willen gaan brengen
naar het graf van een verongelukte ka
meraad ('pauv' type'), maar onderweg
in al te veel kroegjes weer een litertje
van dit of dat vocht consumeren. Het
is geschreven als een scenario, dat zó
geproduceerd zou kunnen worden,
wat helaas niet gebeurd is en ook
nooit zal gebeuren, want het zou een
echte Franse komedie moeten worden,
en wie in Frankrijk heeft weet van dat
verhaal?
Wel zijn daar plenty akteurs van het
eerste en tweede garnituur aanwezig -
nu en in het verleden - om de figuren
adekwaat neer te zetten. Pierre
Brasseur? Nee, die was in "Porte des
Lilas" te tragisch als gewoonte-drinker,
een man op jaren die nog door zijn
oude moeder onderhouden moet wor
den. Wel krijgt hij de nodige glazen
gratis ingeschonken door 'artiste'
Georges Brassens, die dan zegt: "Tu as
plus d'soif que moi", maar van dorst
lessen is natuurlijk geen sprake.
Michel Blanc is ook niet vrolijk, als hij
alleen achterblijft aan de toog in
"Tenue de soiree". Toch kan ik me hem
goed voorstellen, quasi-opgewekt sjou
wend met de grafkrans.
In mijn naïviteit kan ik me nooit begrij
pen, hoe iemand maar dwangmatig
blijft doordrinken, als hij al wat je
noemt laveloos is, zoals Albert Finney
in "Under the volcano". Het kan trou
wens ook om een 'zij' gaan, bijvoor
beeld Faye Dunaway in "Barfly", totaal
verloederd door de drank, niettemin
Ik ben zo vrij langs deze weg te reageren op het artikel Belgische Berichten: Het
Baksteengevoel door uw correspondent in België Eric Kloeck (FILM, mei 1993,
p.35), waarin wordt gesuggereerd dat Decascoop het Gentse Filmgebeuren wist
in te pikken om aldus de cinefiele bioscoopgangers naar hun zalen te lokken.
Dit is evenwel een onterechte opmerking. Het "Filmgebeuren" (inmiddels
"Internationaal Filmfestival van Vlaanderen - Gent") wordt georganiseerd door
een totaal neutrale en volledig autonome organisatie, nl. de v.z.w. Internationaal
Filmgebeuren van Vlaanderen - Gent. Deze organisatie huurt voor de periode
van het Filmfestival een aantal zalen in Decascoop, net zoals dit ook het geval is
in Studio Skoop en Sphinx.
De beslissing om indertijd een aantal zalen van het bioscoopcomplex
Decascoop in te schakelen voor het Filmgebeuren, was een logische stap in de
gestadige groei van het evenement en de steeds grotere (inter)nationale uitstra
ling. Het Internationaal Filmfestival van Vlaanderen - Gent haalde vorig jaar
50.000 bezoekers naar Gent voor haar filmvoorstellingen in Decascoop, Studio
Skoop èn Sphinx.
Jacques Dubrulle
op een conventioneel bezitterige ma
nier jaloers bij vermeende ontrouw
van haar mede-zatlap.
Paul Newman in "Cat on a hot tin roof"
stelt zichzelf wel een grens, maar die
ligt dagelijks zo ver, dat je onwillekeu
rig je hart vasthoudt voor zijn aan
staande vaderschap. Min of meer een
gelegenheids-doordrinker lijkt mij de
man in "Last night at the Alamo" (heet
hij Lou Perry?). Die tracht zijn leed te
verjagen, maar het lukt niet (Shit).
José Ferrer in "Moulin Rouge" had
evenmin een vrolijk uitgangspunt. De
vlucht in de drank van Depardieu in
"Jean de Florette" kwam op mij te wei
nig levensecht over om indruk te
maken.
Al met al heeft gesuggereerd alcohol
gebruik aanleiding gegeven tot talloze
schitterende spelprestaties. Evenwel,
men kan er ook wel eens lekker bij sch
mieren, want een dronkaard kan im
mers buitensporig te keer gaan.
Het moet nog heel wat moeilijker zijn
om een figuur neer te zetten, welke
nog niet dronken is, maar wel aange
schoten. Daarvoor is subtiliteit nodig.
En het is een persoon in die staat, die
mij tot deze terugblikken heeft geïnspi
reerd, namelijk Peter Faber in de on
langs bekroonde film "Richting
Engeland". Die papa staat nog vrij ste
vig op zijn benen en dronken is hij ei
genlijk niet.
Maar toch: de ogen verwazen, de trek
ken zakken een beetje af, zijn praten
wordt zeurig en hij wordt sentimen
teel. Dat lukt. Een rol om trots op
te zijn!
FILM staat open voor een veelvoud van meningen, ook al stroken die niet altijd met
die van anderen. Uit dien hoofde past FILM geen inhoudelijke of tekstuele censuur
toe. Zij prijst zich gelukkig indien artikelen c.q. ingezonden brieven aanleiding
geven tot positieve discussie.
HEINEKEN PLEINBIOSCOOP
Het Rotterdamse Schouwburgplein is
van 20 augustus tot en met 4 septem
ber voor de achtste keer ingericht
als openluchtbioscoop. In deze
periode worden op een scherm van
12 x 18 meter in totaal twaalf speel
films vertoond, waaronder ook enige
première-films.
In samenwerking met theater de
Evenaar blikt de Heineken Plein
bioscoop bovendien vooruit naar het
4e Africa in the Picture filmfestival,
vanaf 4 september o.a. in theater de
Evenaar te zien.
Voor nadere informatie: Pim Oxener
(Stg. Openlucht Bioscoop),
tel.01727-16922.
Secretaris-Generaal, Afgevaardigd Beheerder
v.z.w. Int.Filmgebeuren van Vlaanderen - Gent.
27
