elgische erichten Het Goudland door Eric Kloeck Vorige maal kondigde ik een be zoek aan een van die vele nieuwe cinemacomplexen hier te lande aan. 'Omstandigheden', zoals dat heet, maken echter dat het verslag van dit voorgenomen bezoek voor een vol gende maal is. Eerst even vlak voor eigen deur borstelen en een van Vlaanderens megalomaanste kreaties eens van dichtbij bekijken: het Antwerpse "Eldorado", ook wel gekend onder de naam Centrum voor Beeldkultuur... Ik had over deze opzet niet bericht - het is immers toch verloren moeite - ware het niet dat het vooraanstaande Vlaamse magazine Knack er in haar nummer van 26 mei jl. vrij uitvoerig aandacht aan besteedde. Ergerlijk is dan nog dat voornoemd artikel van de hand van een doorgaans vrij kritisch journalist is, die ditmaal blijkbaar zijn skepticisme heeft laten varen. Eldorado" vindt zijn roots in De Andere Film. Ooit een zeer politiek ge tinte cineclub, opgericht in de nadagen van 68, en destijds huizend in de Antwerpse King Kong, tevens verza melplaats van flink wat links gerichte bewegingen in het Antwerpse. In de zomer 1982 legde extreem rechts King Kong in de asse... Er zou nooit een al ternatief komen. De Andere Film zwierf over Vlaanderen uit, hield in het Antwerpse her en der zijn vertoningen, verloor leden en mentors van het eer ste uur (o.a. Mare Ruyters, steller van fameus artikel in Knack - ik hoor hem nog over die 'Stalinisten van de Andere Film' bezig) en trok in de loop van de jaren '80 vooral warhoofdige betweters aan, die steevast over 'Beeldkultuur' spraken in plaats van gewoon te zeg gen 'Ik ben naar de cinema geweest'. Boegbeeld van De Andere Film bleef nochtans al die jaren ene Harry Eysakkers - ik wacht al op zijn recht van antwoord, zijn gewoonte telkens a's hij zijn naam ziet verschijnen - een leraar in het Antwerpse Stedelijk Onderwijs, en als zodanig zich gedra gend, d.w.z. een Antwerpenaar van so cialistische huize en dus een produkt van de apparatsjiks die nu al een eeuw of zo te Antwerpen regeren. Eysakkers - het was zijn goed recht - wou zijn Centrum voor Beeldkultuur. Jaren leurde hij met het projekt, en in de feo daal federalistische grap die België is, voorwaar geen sinecure. Pas met het Antwerpse wonderjaar 1993 in zicht kwam er vaart in de zaak. Nu zal het de Antwerpenaar worst wezen dat zijn stad dit jaar Europese Culturele Hoofdstad is (zij kampen met te veel zorgen; er is de verloederde on bestuurbare stad, de machtsgreep van extreem rechts, toenemende kriminali- teit, en een stoethaspel die de burge meesterssjerp draagt en blunder op blunder begaat.) Dus een van de vele projekten waar Antwerpen '93 geld voor uit trok, was dit Beeldcentrum. De bedoeling zou zijn een filmzaaltje te bouwen, waar Eysakkers en companen hun egotrip in beleven. De lokatie zou het voormalig Koninklijk Paleis aan de Antwerpse Meir worden. Dit gebouw diende drin gend gerestaureerd, maar daar diende grondige reden voor opgegeven, an ders geen geld. Nu was in dit gebouw als sinds de jaren '60 het Internationaal Cultureel Centrum gevestigd, dat zowat twintig jaar geleden onder de dynamische lei ding van Flor Bex, de Vlaamse baker mat voor de experimentele film en de 'videokunst' was. Bex zou opstappen en de funktie van de ICC ging teloor. En nu Antwerpen '93 en de heer Eysakkers, die dankzij de steun van het comité voor Antwerpen '93 van de Vlaamse gemeenschap 15,8 miljoen frank lospeuterden, voor de infrastruk- tuur van een zaaltje met 85 zetels, twee 35mm projektoren, een scherm van goed drie meter breed en géén Dolby. Dat moet je kunnen! Antwerpen '93 trok dan nog eens 17,2 miljoen uit voor de werkingskosten (van april tot eind december 1993!), en twee vlegels Paul Willemsen - in zekere Nederlandse filmkringen geen onbe kende - en Pieter van Bogaert kunnen hun hobbyisme botvieren. Er dient niet veel aan toegevoegd. Het ellendige is dat steun aan de bioscoop in Vlaanderen quasi onbestaand is (in Wallonië liggen de zaken iets anders, en zeker te Brussel!). In het licht van wat ik in vorige artikelen heb gesteld, namelijk de dreigende monopolisering van het biosbestand in België, is het minste wat verlangd mag worden steun aan het zg. 'art-circuit'. Natuurlijk kan men nu gewagen van het feit dat zekere jaloersheid mij par ten zou spelen. Uiteraard ontken ik dit niet. Ik meen uit naam van collega's te mogen spreken, dat de staatssteun aan het Eldorado-projekt (dat by the way nog geen bestemming heeft voor 1994!!!) niet onterecht is, maar op zijn zachtst gezegd, totaal onpasselijk, wanneer nu blijkt dat de overheid geen enkele vinger uitsteekt naar steun voor de 'normale' bioscoopexploitatie. Toch wel, is de Gewestelijke Investerings Maatschappij niet betrok ken bij de bouw van de multiplexen van Bert Claeys? Dit overheidsorga- nisme dat nu flink in opspraak is geko men door allerlei malafide financiële transakties bij de Kempische Steenkoolmijnen. (Zo werd o.a. haast één miljard frank versast naar ene Maurits De Prins, ooit gelauwerd als de wonderboy van Super Club, en dan hals over kop naar Nederland uitgewe ken, nadat hij de meerderheid van zijn meer dan failliete videoketen aan Philips had doorgespeeld.) En dan dient even stil gestaan bij het feit, dat een van de zoontjes van de fa milie Bert recent te Cannes - verschil lende bronnen hebben het mij beves tigd; zelf ben ik dit jaar gelukkig aan dat ellendige Cannes ontsnapt - stond te brullen, dat nog binnen het jaar mijn Gentse collega Walter Van Der Cruysse en ikzelf van de markt dienen te ver dwijnen. Heute Belgien, Morgen die Welt! 33

Historie Film- en Bioscoopbranche

Film | 1993 | | pagina 32