In het hol van de leeuw door Hans Beerekamp PERSONALIA RECTIFICATIE Wie herinnert zich nog Lex Werkheim of Pim de Miranda? De perschefs van respectieve lijk City en Tuschinski zouden zich in hun graf omdraaien, als ze wisten hoe zich de werkrelatie tussen het filmbe drijf en de filmpers de laatste jaren ontwikkeld heeft. Zoals alles stak ook deze aangelegen heid vroeger veel simpeler in elkaar. Er waren een dozijn of iets meer film journalisten, van wie de recensies ge acht werden enige invloed uit te oefe nen op het bioscoopbezoek. Die in vloed werd nu eens overschat, dan weer onderschat, maar op een paar ge heide krakers in het genre James Bond na, bestond er wel een zekere relatie tussen toonzetting en aantal centime ters van de recensie (om over kop en foto nog maar te zwijgen) enerzijds en de toeloop naar de film anderzijds. Ome Lex Werkheim en Pim 'lekker hapje' de Miranda deden er alles aan om de dames en heren van de filmkri tiek een prettig gevoel te verschaffen, wanneer ze in de showroom van de Hobbemastraat of de Sarphatikade aanschoven. Geen regelrechte beïn vloeding natuurlijk ("Kijk zelf maar, ik vind het wel een aardige film", verder ging dat niet), maar de randvoorwaar den voor een gunstige vorm van 'free publicity' werden altijd goed verzorgd: een gezellig praatje bij de in- en uit loop van de persvoorstelling, kopje koffie, koekje erbij, ruime keuze uit veel verschillende foto's, dikke pers map, en heel veel persoonlijke aan dacht voor hun pappenheimers. In principe bestaat dit systeem nog steeds: persvoorstelling, mapje, foto's, koffie en glimlach. Maar het principe begint te rafelen, naarmate het woord 'marketing' de plaats inneemt van 'pu bliciteit'. Er zijn nog steeds perschefs die hun vak verstaan en begrijpen dat een behoorlijk geïllustreerde dag- of weekbladkritiek, en zeker een fors in terview, onbetaalbare gratis kolom men zijn. Maar bij sommige filialen van de grote Amerikaanse filmmaatschap pijen lijkt men er de neus voor op te halen. Televisie, ja, uiteraard, ik weet het, daarvoor buigen wij inktkoelies nederig het hoofd. Het is nog maar de vraag of het tegen betaling plaatsen van reklameborden op de tram, het kopen van STER-zendtijd of het ver vaardigen van dure displays, als het hoofdkantoor dat zo ordonneert, een even efficiënte besteding van het mar- keting-budget vormt als een prettige relatie met de filmpers. Sommige dis tributiekantoren (met name een niet nader te noemen bedrijf onder vrou welijke leiding, en het is niet Cinemien) nemen doorgaans niet eens meer de moeite een medewerker naar persvoorstellingen te sturen. Als je geluk hebt, is er een stapel mapjes neergeplempt die de onvolprezen Ursula van de al even onvolprezen Cinema dan onder de aanwezigen uit deelt. Zonder haar laconieke warmte zou het een stuk rommeliger en onge zelliger zijn in de persfoyer. Toch werken er minstens twee mensen op de publiciteitsafdeling van voor noemd kantoor. Eén heb ik een keer gesproken, een ander zie je soms schichtig voorbij schieten; als ik lang nadenk, kan ik me haar naam en ge zicht voor de geest halen. Welke films dat kantoor de komende maanden uit zal brengen, kan ik voor een deel raden door Variety te lezen; data en details, laat staan publiciteit die de recensie te buiten gaat, is in mijn krant dus weinig waarschijnlijk. Bijna alle distributeurs zijn overge stapt van een grote stapel van hon derd verschillende foto's naar kant-en- klare mapjes met dezelfde drie of vier motieven voor iedereen. Eerlijk is eer lijk, we kunnen moeilijk verschil gaan maken tussen die ruim honderd KNF- leden. En zo verschijnen in alle kran ten steevast dezelfde plaatjes. Nog moeilijker is het om een foto te bemachtigen van een film die uitslui tend op video uitgebracht wordt. De publiciteitsafdelingen van de videover huurders (weer de enkele goede uit zondering daargelaten) bestaan voor mij uit namen onder een fax of mailing. Als je ze belt (en te pakken krijgt), slaan ze steil achterover, als je mee deelt dat de beschikbaarheid van een zwart-wit-foto de kans op publikatie vergroot. Een kleurendia wil nog wel eens lukken, maar met dit soort excen trieke verzoeken als zwart-wit-publici- teitsmateriaal kan een modern video- bedrijf natuurlijk moeilijk rekening houden. Ik begrijp het, ja, Amerika hè? De inhoud van de mailings spreekt boekdelen: het bevoorraden van de vi deotheekhouders met ballonnetjes, balpennen en andere aardige hebbe dingetjes is natuurlijk van onschat baarder belang dan een gratis, met een royale foto verluchtigd vierkolomsarti- kel in een landelijk dagblad. Misschien is het iets om eens een marketing-adviesburo een dik on derzoeksrapport over te laten schrijven. Tijdens de bestuursvergadering van de Nederlandse Vereniging van Filmverhuurders op 15 juli jl. is MAX VAN PRAAG (U.I.P.) afgetreden als voorzitter van de vereniging. Vice- voorzitter PAUL ZONDERLAND (Buena Vista) neemt voorlopig de honneurs waar. Mr.HANS J.POS (Shooting Star Film- company) is be noemd tot bestuurs lid van de STICH TING voor ONDER ZOEK t.b.v. de FILM VERTONING. Het interim bestuur van het NFF (Stg.Nederlands Fonds voor de Film), het 'nieuwe filmfonds', heeft RYCLEF RIENSTRA benoemd tot direkteur van het fondsbureau. De heer Rienstra is thans secretaris-generaal van Eurimages. ANNETTE FORSTER is benoemd tot lid van de Afdeling Film van de RAAD VOOR DE KUNST. Wie in de functie van voorzitter Sonja de Leeuw zal opvolgen is nog onbekend. FRANCA PELSTER is voor een periode van drie jaar herkozen als bestuurs lid/penningmeester van EURO AIM. Mevrouw Pelster was de afgelopen jaren ook reeds aktief als consultant en Nederlandse 'antenne' voor Euro Aim. op het artikel "De gevolgen van 21/2 jaar nieuwe multiplexen in Duitsland" door drs. J.Ph.Wolff in FILM, juni 1993. Tabel 1, eerste kolom: 1990 en 1991 moet zijn: 1991 en 1992 Tabel 3, laatste kolom: aantal bioscopen in de regio Hannover in 1991: 40 moet zijn 42. 17

Historie Film- en Bioscoopbranche

Film | 1993 | | pagina 17