Fluitje van een cent
column
19
Ik schijn nog wel eens wat zinnigs te
zeggen over filmscenario's. Dus vra
gen mensen me wel eens: 'waarom
word je geen filmproducent?' Done it,
seen it, had it Mijn eerste filmpro
ductie als associate producer was
ook meteen mijn laatste. Ik heb nog
verwoede pogingen gedaan om mijn
naam van de credits te krijgen, maar
zelfs bij het vermaledijde IMDB sta ik
nu eeuwig voor lul... Het product in
kwestie was Intensive Care, een
'grote' NederHorror film die onlangs
door Tarantino werd genoemd als een
van zijn onbetwistbare favorieten in
de categorie Baddest Films Ever.
Kijk, da's toch even kicken!
Als jonge Belg in het grote Nederland
had ik bij CNR (was toen nog van
Willem van Kooten) net de eerste
productie gemist: Yab Yum op stelten!
Een Nederporno die tussen de zaken-
wippen door in het bekende bordeel
werd opgenomen met een heuse
Amerikaanse pornoster: Annette
Haven! Spijkerhard contract trou
wens: 500 dollar per standje en 'No
analf' Bij het eerste script dat daarna
op mijn bureau kwam greep ik mijn
kans. Het Filmfonds had tenslotte al
toegezegd en was er nog een tekortje
van zo'n vier ton op een budget van
een miljoen gulden. Ik werd meteen
producer toen bleek dat ik al eens in
contact was geweest met de beoogde
ster: Koen Wauters, toen met Anne de
lieveling van alle Hollandse deernes.
Ja, ook twintig jaar terug deden we
aan doelgroepdenken. Wauters, zijn
zoetsappige imago kotsbeu, zei 'Ja' en
Nada van Nie, altijd beschikbaar, zei
ook'Ja'.
Het werd helemaal surrealistisch toen
mijn baas en ik de ontbrekende vier
ton gingen ophalen bij schimmige
zakenmannen in de entourage van de
Belgische Superclub - wat later een
gigantische frauduleuze luchtbel
bleek te zijn. 'Wat hedde gij nog
nodig?', was de vraag na mijn supe
rieure/>z'tób. 'Een miljoen gulden', zei
mijn baas staalhard en zo werd ik
ingewijd in de wondere wereld van
inflated budgets. Dat de heren,
omringd door cognacwalmen iets
mompelden van 'da's wel veel geld'
werd door mij gracieus gecounterd
met een finale coup de grace.
Aangezien in het script twee wijze
chirurgen door een ziekenhuisgang
moesten wandelen, hadden wij hen
voor die rol in gedachten. Zij gingen
om! Het 'checqske' met daarop acht
tien miljoen Belgische frankskes kre
gen we ten afscheid mee en zonder
een meter te draaien stond de pro
ductie al zes ton in de winst! Zo
gemakkelijk is produceren nou!
Mijn baas stopte wel meteen in het
volgende dorp bij de eerste bank om
te kijken of cheque gedekt was: won
derwel ja dus!
Meteen in de winning rnood gingen
we voor de hoofdprijs: George
Kennedy als de losgeslagen, zwaar
verminkte chirurg die uit is op wraak.
Op zijn retour en ruim 150 kilo zwaar
zag George wel een aantal voordelen
op weg naar zijn vakantieadres in
Zwitserland: gratis first class voor
hem en de familie en een zakcentje
voor de vakantie. Een andere eis was
maximaal zes uur op de set (twee
draaidagen) en 'cues'. Dus geen script-
gedoe, maar gewoon zijn tekst van
een bord achter de camera opratelen.
Dat Kennedy in bijna elke scène zat
vond onze hoofdproducent geen
bezwaar. We zouden hem filmen als
de grote chirurg voor het ongeluk en
na het ongeluk wilde de broer van de
geluidsman als onherkenbaar ver
minkte chirurg wel door de film wan
delen.Toen ik opmerkte dat die broer
wel erg mager en misschien wel 100
kilo lichter was, kreeg ik weer een
wijze les: de 'supsension of disbelief
oftewel het fenomeen dat het publiek
zo in de film zat dat ze dat al lang niet
meer gingen opmerken. Bovendien
eten zwaar verminkte mensen ook
niet zoveel, voegde de producent er
voor de zekerheid aan toe. Dat chi
rurg Kennedy tijdens de opnamen
constant zijn bril opzette om achter
de camera naar een tekst te koekeloe
ren, vatte ik
als jonge produ
cent meteen op als
'suspension of
disbelief
Fluitje
van een
cent, dat
produ
ceren!
Alleen
jam
mer
dat het
publiek
die 'sus
pension'-
theorie niet
kende. Toen
Koen Wauters
gruwelijk
opengereten
stervend op
de grond lag
en Nada van
Nie fluisterde
'zal ik een
pleister voor je
halen?', hoorde
je het publiek
in City 8 kei
hard lachen.
Onze twee
schimmige finan
ciers die na 100
takes nog steeds
zwetend en
krampachtig in
de camera sta
rend door de
gang liepen,
konden helaas
niet bij de
première zijn
ze zaten
vast!
Dirk van
de Cinema.
Foto
Tanja van Rooden.
HOLLAND FILM NIEUWS
