Tot u spreekt een oude zak
column
12
Na bijna drie jaar televisie terug in de
moederschoot... Is me dat even
schrikken! De onheilsberichten vlie
gen me om de oren: tien procent
gezakt in de box office, dertig procent
minder videoverhuur, paniek alom.
The Da Vinci Code verslaat
Albert Heijn, voorzitters
stappen op Het woe
den der gehele wereld
flopt, maar dat is
nogal logisch als je
Balkenende op de
première vraagt en
hij daarna op televisie
verkondigt dat het
een goede film is.
Verder is de film
wereld versplinterd,
versteend, verbouwe
reerd, maar alles behal
ve ver-ziend.Is de
cinema werkelijk een uit
stervende dinosaurus?
Helaas - u mag hier afha
ken beste lezer - moet
ik me te buiten gaan
aan enkele filosofi
sche beschouwingen.
Film is namelijk in
bijna al zijn vormen
een tastbaar product:
je betaalt voor een
cassette, een dvd, een
file op de computer,
kortom valuefor
money. Zelfs op tv
kan je het nog vast
leggen via de dvd-
recorder of, hoe
ontroerend ouder
wets, de videore
corder.
Alleen in de cine
ma is film een
bundel lichtstralen
op een wit doek -
een ongrijpbaar
product dat niet
tastbaar, niet
meeneembaar
en niet bezit-
baar is. In
feite betaal
je een prijs voor een esoterisch iets: je deelt
emoties met andere mensen in het donker en
je ziet iets dat anderen nog niet gezien heb
ben. Vrij vertaald: je grijpt voor het eerst naar
een primeur in de dark room van een gay-
sauna.. De primeur van het 'eerst zien' is
natuurlijk achterhaald door het illegale down
loaden. Zelfs de Chinees bij mij op de hoek
kan mij eerder vertellen of mijn nieuwe film
een hit gaat worden. Bij twee polties Bami
Goleng klijg je nu al Zwaltboekl
Het 'donker' dan: mij overvalt een zekere wee
moed als ik denk aan de uitdovende zaallich
ten en de duisternis die over de zaal werd
gedrapeerd. De cinema was immers voor mijn
generatie de enige plaats waar de nieuwste
veroveringen omstandig konden worden betast
en bepoteld en de eerste anatomische verken
ningen plaatsvonden. Oftewel als vijftienjarige
met een kaartje voor Ben Hur (na al 33 suc
cesvolle jaren in dit theater...) snel de zaal van
Turks Fruit binnensluipen en anderhalf uur
lang met een broek vol goesting deze ode aan
het leven aanschouwen.
Heden ten dage is het gemiddeld matineetijd-
verdrijf een fijne bling-bling groepsverkrach
ting en gaan de elfjarigen nog even chatten op
een pornosite.
Rest de Emotie en het delen van de Emotie. De
Essentie dus. Het onvermogen van de huidige
jonge generatie om emoties te delen - dat is
voor watjes - wordt gesublimeerd door kra
kende popcorn, gillende mobieltjes en morbi
de commentaar. Op korte termijn levert de
Date Movie- en Scary Afow'e-generatie nog
geld op. Op lange termijn is deze generatie ver
oordeeld tot een treurig leven omdat ze niet
hebben geleerd dat het tonen van kwetsbaar
heid essentieel is voor een gebalanceerd
bestaan.
Tien dagen voor zijn dood ging ik met mijn
vader in Gent De Fietsendief van De Sica zien.
In essentie een verhaal over de onmetelijke
liefde van een vader voor zijn zoon. Ik was
toen een opstandige puber van dertien en
begreep niet waarom mijn vader, zo breekbaar
en zo broos, absoluut deze bekraste zwart-wit
film hand in hand met mij wilde zien. Hij
schaamde zich niet voor zijn tranen en ik was
verward en begreep het niet. Maar nu wel.
Hij wilde me gewoon zeggen dat hij mij graag
zag. In het donker, met een lichtstraal.
Dat is Cinema.
HOLLAND FILM NIEUWS
