Decadent Hollywood
column
19
Door Dirk van de cinema
De jaren 80 waren in Hollywood het toonbeeld van grote
decadentie. Het was de tijd van de Lost Generation and
'110 future', volgens de Sex Pistols. Producent Don Simpson
snoof zich de dood in, Jim Belushi idem en de helft van de
studiobazen zat in de
Betty Ford Clinic. 'He's
in rehab', hoorde je
vaker dan 'He's in a
meeting.In die tijd
bezocht ik voor het
eerst de American Film
Market en ik werd
meteen geconfron
teerd met de nogal
wilde 'mores' van
Hollywood. Zo was er
het jaarlijkse distribu
teursfeestje van produ
cent John B., die aan
de lopende band
Porky-films draaide.
Jonge jongens vieren
hun hormonen bot op
halfnaakte meisjes.
John bewoonde het
oude huis van WC.
Fields, ook al niet van
onbesproken gedrag.
Onder dat gigantische
pand was een complex
aangelegd met sauna,
zwembaden, speelka
mers en veel rood plu
che. Het liet aan de
verbeelding niets te
wensen over. John had
de hele dag al nieuwe
blonde bimbo's op zijn
'casting couch'getest.
Voor veel van die mid-
tt>es£-meisjes was dit
hun laatste kans.
Dus waren ze bereid
om ver te gaan, erg
ver. John liet het hele
contingent in fluorescerende stringbikini opdraven om ons
- 'very importantpeople'- te entertainen... Het feestje was
in stijl: unlimited Dom Pérignon en op de tafels schaaltjes
met bergen witte poeder waarvan ik eerst nog dacht dat
het suiker voor de koffie was. Zo bevonden mijn collega
Lion en ik ons ineens in het middelpunt van de belangstel
ling van vijf hoogblonde golddiggers. Er ontspon zich een
Foto Tanja van Rooden.
merkwaardige conversatie:
'Where are you guys from?'
'Amsterdam.'(we hadden ook wel door dat Hilversum niet
veel indruk zou maken)
'Ah, Amsterdam, Yab Yum.(een van de dames hield in
elk geval de internationale ontwikkelingen op haar vakge
bied bij)
'You guys producers?'
'No, distributors...'
'Oh, well nice to meet
you. Bye!' (drie stuks
klikklakten naar een
ander slachtoffer, ons
een superbe zicht op
een paar oogverblinden
de billen gunnend.)
De twee andere dames
besloten hun American
Dream wat bij te stellen
en bleven op post.
Het kruisverhoor ging
verder.
'You guys oivn the com-
pany?'
'No, he's the product
manager and I'm the
marketing manager!
(dat zei ik met enige
trots, want we hadden
net promotie gemaakt.)
'Bye.nice meeting
you!'
Met de snelheid van het
internet hadden de vijf
blonde dellen hun colle
ga's ingeseind dat die
twee losers (wij dus)
niet de moeite waard
waren. Zo zaten wij ons
op de canapé, de hele
avond lang, te verbijten
want er waren blijkbaar
wel 'oumers' die zich af
en toe discreet terug
trokken met een kluwen
blonde babes.
Bij de volgende edities
van het feest heb ik nog overwogen om dan toch maar 'the
company te ownen', maar mijn baas was er ook bij en ik
wilde toch vermijden dat een van die blonde stoten tijdens
een gesprek met hem mij zou aanwijzen: '50, he's your
boss then? He's a lotyounger than you...'
HOLLAND FILM NIEUWS
