(annes het ietsje minder?
COLUMN
Dirk van de cinema
'De Wet
van Can
nes: wie
vijf slechte
films op
een rij
heeft ge
zien vindt
de volgen
de middel-
film
ineens een
meester
werk/
matige
Wij distributeurs hechten zeer aan de gewaardeerde
mening van onze dierbare vrienden, de exploitanten.
As we say, we respectfully disagree... Behalve tijdens
een filmfestival. Dan geldt namelijk de Wet van Can-
nes: wie vijf slechte films op een rij heeft gezien vindt
de volgende middelmatige film ineens een meester
werk. Meestal wordt dat 'meesterwerk' ook nog eens
vertoond op het beruchte 3:00 PM tijdslot, een zeer
gevreesde en beruchte tijd in Cannes. Dat is namelijk
net na de lunch!
Was er eerder een relatie tussen het aantal door
exploitanten genuttigde bouteilles rosé op de Plage
Goeland en het decibelniveau van het gesnurk in
de zaal, tegenwoordig is dat anders. Nu overstijgt
het aantal flessen Perrier en Badoit ruimschoots het
aantal Bandols Rosé. We ontwaren slechts hier en
daar een parelende wijnroemer met gegarandeerd
een Belgische distributeur in de buurt. De Hollanders
zitten verbeten met zakjapannertjes en iPhone aan
het oor lusteloos op een blaadje sla te kauwen. Het
is pas een echt feestje als er zes lege flessen Per
rier op tafel staan. Helaas heeft deze medaille ook
een keerzijde. Er is namelijk een duidelijke afspraak
geschonden: je viel in slaap tijdens de film en je ging
daarna de distributeur melden dat het 'wel iets had',
maar je wist nog niet wat. 'Het moest even bezinken!'
Tegenwoordig gaat men broodnuchter en passioneel
professioneel die zaal binnen en kijkt met het meest
kritische oog voorradig.
Wij inkopers hebben de bewuste film al een jaar
geleden op script gekocht en zitten nu zwetend te
onderhandelen met de sales agents over nieuwe
projecten, weer op script en gepland voor 2012.
Wij hebben geen tijd voor screenings overdag. We
hopen maar dat we een jaar geleden een goede
keuze hebben gemaakt. Dan rollen de sms'jes binnen
van onze dierbare vrienden, de exploitanten: 'Wat
een kutfilm. xx M' 'Waarom heb je me hier naartoe
gestuurd? A' 'ff dimmen, wordt NIX! JvD' 'Is dit een
drama LOL! AW' 'Suffe rotfilm, diner vanavond? xx
D'.
Terwijl ik me koortsachtig probeer te herinneren
waarom ik in hemelsnaam een jaar geleden die suffe
rottige kutfilm dan toch heb gekocht, inmiddels onder
handelend over een prachtig project wat ongetwijfeld
binnen een jaar weer wordt gedegradeerd krijg ik de
onweerstaanbare neiging om mijn Blackberry in de
Mediterranee te zwieren. Zo blauw, zo blauw...
Maar het is altijd leuk om een second opinion te
ontvangen! Daar hebben we onze videovrienden
voor. Zo'n decennium geleden bestormden zij voor
Foto Tanja van
Rooden
het eerst Cannes omdat ze vonden dat ze ook wel
een stem in het kapittel hadden. En terecht, tenslotte
brengt de dvd 'nog steeds meer geld in het laatje
dan de bioscoop...'
Vilein als ik was wees ik de flamboyante directie van
de grootste Nederlandse videoketens meteen de
weg naar Plage Goeland en de nachtclub La Chun-
ga. De vorige eigenaar van Plage Goeland heeft mij
meerdere malen amicalement een fles cadeau ge
daan omdat de wijnomzet tijdens de lunch factor tien
steeg. Het gevolg? Onze videovrienden ruilden de
3:00 PM screening in voor een zoveelste Magnum
Domaine Ott, waarna ze naadloos doorgingen in het
Holland Film House waar initiator Ad Weststrate, die
een beschaafd filmminnend terraspubliek voor ogen
had, opeens werd overvallen door een jolige video
gang die alle tafeltjes bezetten om na vieren over te
gaan tot een spontane polonaise.
Van onze videovrienden heb ik welgeteld ooit één
sms'je gekregen. Dat luidde: 'kom snel gebben
Franze tolk noodig!' Wat bleek? 50 van mijn zeer
gewaardeerde video-omzet in Nederland, verte
genwoordigd door drie personen, had na een wilde
nacht in La Chunga besloten de tocht huiswaarts aan
te vatten met een stoere scooter. Aangezien twee
scooters ineens spoorloos verdwenen waren, had
men in een vlaag van spontane joint venture besloten
om als trio op een scooter de Croisette zigzaggend
te verlaten, daarbij abrupt tot stilstand komend tegen
de forse rotsmuur van een appartementsgebouw.
Bij aankomst in de Hopital St. Marie, Blvd Carnet te
Cannes, zag ik drie
gebutste en bebloede
videosnuiten die aan
de docteur d'urgence
probeerden uit te leg
gen wat er gebeurd
was: scooter patat
contre mur! Waarop
ik besloot dat de
heren voldoende Frans
machtig waren om de
hechtingen te door
staan. Gerustgesteld
keerde ik huiswaarts
waar een nieuw script
lag te wachten van
een ongetwijfeld bril
jante film.
'Not bad for video, huh?' (Michael C. Hall als Ken Castel in Gamer)
