mag evenwel niet worden afgeleid, dat de ondergetekenden deze
wijziging om die reden hebben voorgesteld. Zij wezen er hier-
voren reeds op dat de uitsluitende bedoeling van het voorstel is,
om de bestaande situatie in de wet vast te leggen. Vooropgesteld
zij, dat de bepaling niet beoogt een onderscheid tussen waarde
volle en minder waardevolle films te maken. Of het aanwijzen
ex artikel 1, lid 2, sub 2°, zal leiden tot een reële onderschei
ding tussen waardevolle en minder waardevolle films, vermogen
de ondergetekenden niet te beoordelen. Het criterium ligt hier
geheel bij een subjectieve beoordeling van wat als „waardevol"
kan worden aangeduid. Voor de een zal een film, welker inhoud
een levensbeschouwelijk karakter draagt, onder alle omstandig
heden zeer waardevol zijn, ook indien zij uit een oogpunt van
filmkunst onvoldoende is, voor een ander zal een dergelijke film
alleen uit een oogpunt van kunst worden beoordeeld, waardoor
het judicium geheel anders kan worden.
Uit het voorgaande volgt, dat de ondergetekenden er niet voor
gevoelen, de in het ontwerp voorgestelde redactie, welke de be
staande feitelijke toestand registreert, te verruimen. Wanneer de
films met name ook op haar artistiek of cultureel karakter be
oordeeld zouden moeten worden, komt hiermede de kwestie van
de positieve keuring aan de orde, waartegen bij vroegere behan-
lingen van deze materie in de Tweede Kamer terecht bezwaar
is aangevoerd.
Ten aanzien van de door sommigen leden gemaakte opmer
kingen over dit artikel zij er op gewezen, dat in openbare voor
stellingen slechts door de centrale commissie toegelaten films
mogen worden vertoond, aangezien artikel 16 daarop steeds van
toepassing is. Het niet nodig zijn van een vergunning staat hier
volkomen buiten. De door deze leden voorgestelde redactie is
niet in overeenstemming met de gebezigde maatstaven; zij zou
een wezenlijke beperking inhouden, waartoe niet voldoende aan
leiding bestaat.
Artikel II (artikel 3)
Ter beantwoording van de door verscheidene leden gestelde
eerste vraag moge verwezen worden naar de toelichting op arti
kel III, waarin is gesteld, dat artikel 3a voor elk concreet geval
aan burgemeester en wethouders een zelfstandig recht toekent: dit
houdt echter uiteraard niet in, dat de voorwaarden, door burge
meester en wethouders aan de vergunning verbonden, tot een
resultaat zouden mogen leiden, dat met de door de gemeenteraad
te stellen eisen van veiligheid, gezondheid en zedelijkheid niet
verenigbaar is. Aan een delegatie, als door deze leden bedoeld,
bestaat, gelet op de voor burgemeester en wethouders voorziene
rechten, geen behoefte.
De splitsing van het gestelde sub 2° in artikel 3 (oud) in
hetgeen thans onder 2° en 3° van het nieuwe artikel wordt
voorgesteld, waarbij aan de tekst van 3° de woorden „en aan dit
bezwaar niet door het stellen van voorwaarden kan worden te
gemoet gekomen" zijn toegevoegd, is voortgekomen uit de wens,
omtrent de onderlinge verhouding tussen het bepaalde sub 2
in artikel 3 (oud) en het nieuw ingevoegde artikel Sa geen mis
verstand te doen ontstaan. Thans is duidelijk tot uitdrukking
gebracht, dat, indien de raad geen verordening heeft vastgesteld,
burgemeester en wethouders het recht hebben de vergunning
te weigeren, indien de plaats, waar de voorstellingen zullen
worden gegeven, niet voldoet aan redelijkerwijs te stellen eisen
van veiligheid, gezondheid en zedelijkheid en aan de bezwaren
niet door het stellen van voorwaarden, als bedoeld in artikel Sa.
kan worden tegemoet gekomen. Is een plaatselijke verordening,
als bedoeld sub 2°, aanwezig, dan kan een vergunning daarentegen
jüet worden geweigerd, wanneer wordt voldaan aan de daarin
gestelde algemene eisen.
Door schrapping van het woord „alleen" in de aanhef van dit
artikel, gelijk enkele leden voorstelden, zou aan de gemeente
besturen de bevoegdheid worden verleend, de vergunning te
weigeren ook op andere gronden dan die, welke thans in artikel
3 worden genoemd. De ondergetekenden brengen in herinnering,
dat een amendement van die strekking tijdens de behandeling
in de Tweede Kamer van het eerste ontwerp in 1923 is inge
trokken. De overgrote meerderheid van de Tweede Kamer en de
toenmalige Minister van Binnenlandse Zaken bleken van me
ning te zijn, dat de wet aan het gemeentebestuur niet de bevoegd
heid zou mogen verlenen, om desgewenst tot een beperking van
de gelegenheid tot bioscoopbezoek over te gaan, aangezien een
bepaling van deze geest niet in het stelsel van de wet thuishoort.
De ondergetekenden stemmen met deze opvatting geheel in.
Artikel V (artikel 6)
In antwoord op de vraag van verscheidene leden, of het derde
lid niet een novum schept bij het toezicht op autonome voor
schriften van de gemeenteraad in dier voege, dat Gedeputeerde
Staten eventueel ontheffing zullen kunnen verlenen van een in
de gemeenteverordening gestelde eis, merken de endergeteken
den op, dat een dergelijk uitzonderlijk besluit van Gedeputeerde
Staten in strijd zou zijn met een voorschrift van de gemeentelijke
wetgever en daarmede aan vernietiging door de Kroon zou bloot
staan.
Naar aanleiding van de opmerking van enkele leden over het
vierde lid zij er allereerst op gewezen, dat dit lid enige wijziging
dient te ondergaan ten gevolge van de totstandkoming van de
Provinciewet. Ingevolge het gestelde in artikel 166 van deze
wet kan in de Bioscoopwet thans volstaan worden met de bepa
ling, dat de uitspraak van Gedeputeerde Staten, indien zij met de
wet of het algemeen belang strijdt, door de Kroon kan worden ge
schorst of vernietigd. Deze verandering van het vierde lid wordt
bij nota van wijzigingen voorgesteld.
De nieuwe redactie zal ertoe leiden, dat ook de artikelen 169
tot en met 175 der Provinciewet van toepassing zullen zijn. Hier
onder bevindt zich het voorschrift, dat Gedeputeerde Staten bij
vernietiging van hun uitspraak opnieuw uitspraak doen met in
achtneming van de beslissing der Kroon (artikel 175, lid 3). De
ondergetekenden zien geen aanleiding, dit algemeen geldende
voorschrift ten aanzien van het onderhavige onderwerp buiten toe
passing te verklaren. Dit geldt evenzeer voor de wens van som
mige leden, om in de laatste zin van het vierde lid de woorden
„binnen een door Ons te bepalen termijn" op te nemen. Deze
woorden ontbreken eveneens in het derde lid van artikel 175
der Provinciewet.
De vraag, of geen beroep moet worden mogelijk gemaakt tegen
de beslissing van Gedeputeerde Staten, beantwoorden de onder
getekenden in ontkennende zin. Aangezien in de praktijk niet
is gebleken, dat behoefte bestaat aan de mogelijkheid van hoger
beroep op beslissingen van Gedeputeerde Staten in de hierbedoelde
gevallen, geven de ondergetekenden voorkeur aan handhaving
van het thans bestaande stelsel van enkelvoudig beroep. Niet
temin is het wenselijk, ter bereiking van een uniforme toepassing
der wet, dat de Kroon hier zonodig kan ingrijpen, gelijk in het
vierde lid is voorgesteld.
De in artikel 2, derde lid, gestelde termijn is een termijn van
orde, zoals in vele wetten voorkomt. De vervanging daarvan door
een stringenter voorschrift is in de praktijk niet nodig gebleken.
Artikel VI (artikel 7)
Vele leden stellen ten onrechte, dat bijprogramma's in de vorm
van zang-, dans- en voordrachtnummers krachtens artikel 1, sub
2°, onder de keuring vallen. Laatstgenoemde bepaling stelt
slechts, dat de houder der vergunning verplicht is te zorgen, dat
de exploitatie van zijn bedrijf niet geschiedt in strijd met de
goede zeden of de openbare orde. Deze bepaling kan naar het
oordeel van de ondergetekenden worden gemist, aangezien artikel
221 der gemeentewet voldoende mogelijkheden van toezicht biedt.
Terloops zij hieraan nog toegevoegd, dat de door deze leden ge
noemde bijprogramma's praktisch niet meer voorkomen.
Artikel VII (artikel 8)
De totale jaarlijkse opbrengst van het vergunningsrecht be
draagt ƒ7000,—.
Ten onrechte gaan verschillende leden er blijkbaar van uil.
dat eerst door de nieuwe tekst van artikel 9 de mogelijkheid
wordt geopend van tussentijdse toevoeging of wijziging van voor
waarden verbonden aan de verleende vergunning en van tussen
tijdse wijziging van de bij verordening omschreven eisen. Deze
mogelijkheden bestaan ook reeds onder vigeur van de thans gel
dende wet. Zoals in de memorie van toelichting is opgemerkt,
bevat de voorgestelde nieuwe tekst een verduidelijking van de
bestaande tekst, zonder nochtans de inhoud daarvan te wijzigen.
Teneinde misverstand te voorkomen zij er op gewezen, dat de
voorwaarden, waarvan in dit artikel sprake is, de voorwaarden
met betrekking tot eisen van veiligheid, gezondheid en zedelijk
heid zijn, genoemd in artikel 3a. Artikel 4 staat hier volkomen
buiten.
Naar aanleiding van de desbetreffende opmerking in het voor
lopig verslag zijn de woorden „gedurende de termijn tot en de
behandeling van het beroep" in artikel 9, vijfde lid, artikel 11.
304
