IN MEMORIAM
heeft. Bovendien, er valt altijd over
te praten. Grote kans dat er dan wat
van het percentage afgaat. Nee, ze
zijn helemaal niet zo beroerd. Ik vind
de verhuurders best tof. Tja, als je
niks zegt dan gebeurt er ook niets!'
'Mensen moeten over je pra
ten'
Behalve over het belang van
relaties met haar leveranciers heeft
Jozalien ook zo haar eigen ideeën
over investeren en promotie.
Jozalien: 'Als je wilt datje bioscoop
goed loopt dan moetje af en toe ook
eens risico's durven nemen. 1985
Bijvoorbeeld was een heel slecht
jaar, De video deed zijn intrede en
in 1986 werden er maar weinig
goedlopende films uitgebracht. Het
ging slecht met de bioscoop, en ei
genlijk moest de Roxy I dringend ge
renoveerd worden. Ondanks het
slechte jaar is er eind '86 toch ver
bouwd.'
'De accommodatie moet goed zijn,
vind ik. Het moet lekker warm zijn,
en het moet er aantrekkelijk uitzien,
Langzaamaan moet je steeds wat
investeren om het mooier te maken.
Je publiek praat daarover, en dat is
heel belangrijk. Je moet zorgen dat
de mensen - in positieve zin - over
je blijven praten. Door relaties met
publiciteitsmensen heb ik geleerd
dat je dat voor elkaar kunt krijgen
door promotie- activiteiten. Zo heb
ik eens een promotiedag gehouden
voor een nieuwe James Bond-film.
We hebben toen in de stad een enor
me Bond-pop neergezet met een
auto erbij vol posters. We draaiden
de hele dag James Bond-muziek en
we deelden folders uit.'
'Iets anders was het James Bond
menu, georganiseerd samen met
een eetcafé. Wie bij ons naar de film
ging kijken kon daarna bij hun extra
voordelig eten. Hartstikke leuk was
dat! Het restaurant hing vol met Ja
mes Bond-posters en het sloeg aan.
Daar lééf ik op, op zulke dingen.'
'Ook in je werk kun je er veel aan
doen. Tijdens de pauze, een tijdje
terug, vond het publiek de muziek
die ik draaide niet zo leuk. Kan er
wat anders op, vroegen ze. Heb je
dan muziektape bij je, vroeg ik. Dat
hadden ze. Nou, dan gaat dat erin.
Het was een vrij rustige avond, dus
heb ik ze daarna ook nog de machi
nes laten zien. Kijk, daar wordt over
gepraat!'
Vrouwen in het vak
Jozalien gaat met de tijd mee. Maar
hoe denkt zij, als hedendaagse jon
ge vrouw, over het vak?
'Wat mij betreft,' zegt ze, 'de bio
scoop, dat is mijn wereld. Toch is
het niet mijn leven. Ik werk om te
leven. Ik leef niet om te werken. Er
is nog meer in het leven. Ikzie mezelf
ook niet koste wat kost carrière ma
ken in hetfilmvak. Er is nog van alles
wat ik leuk vind, en dat moet ook
kunnen: een zaak opbouwen en er
toch dingen naast hebben. Wel ligt
het voor een vrouw vaak anders.
Wanneer een man kiest voor een
carrière, dan kan hij zich daar hele
maal op concentreren. Het eten
staat voor hem klaar, het huis is
schoon en de kinderen worden ver
zorgd. Een vrouw daarentegen heeft
een dubbel zwaar leven. Ze moet
alles zelf doen of kiezen: werk of ge
zin, Een man kan beide hebben. Een
verschil is ook, dat een man door
moet gaan tot z'n 65ste. Hij is de
kostwinner. Hij moet het geld in
brengen. Een vrouw kan ophouden.
Zelf weet ik niet of ik over tien jaar
nog in het vak zit. Aan de andere
kant is het bioscoopvak wel vrij ge
makkelijk met een gezin te combine
ren. Het is geen baan van 9 tot 5.
Je hoeft overdag niet persé aanwe
zig te zijn en je kunt zelf je tijd inde
len.'
'Vrouwelijke exploitanten zijn er niet
veel. In Gouda werkt nog een andere
vrouw alleen, maar verder zijn het
vooral echtparen die samen een bio
scoop runnen. Als vrouwelijke ex
ploitant moet je denk ik haar op je
tanden hebben maar toch geen ke
nau zijn. Je mag niet lief zijn, want
dan word je zwak gevonden en een
haaibaai kan ook niet, want dat is
onprettig om mee te werken. Een
combinatie van beide, zou ik zeg
gen.'
Laatste vraag ten slotte. Het Bonds-
bestuur.
'Wat ik daarvan vind? Tja, ik denk
dat niemand daar echt kapot van is,
maar ik geloof wel dat er nieuw
bloed inkomt. Ze doen veel goed
werk, en ik heb het idee dat het beter
wordt. Dat ze proberen het bios
coopbedrijf omhoog te krijgen. Ze
doen bijvoorbeeld hun best om de
BTW omlaag te krijgen en dat vind
ik een goede zaak. Hier in Nederland
betalen we 20% BTW, terwijl dat in
Duitsland maar 6% is.'
'Aan de andere kant is er wel erg
veel geld gestopt in dat marktonder
zoek. Het heeft wel wat opgeleverd.
De uitkomst was 'klantgericht han
delen' en daar worden nu cursussen
in gegeven, maar ja, wie een beetje
nadenkt komt daar zelf ook wel ach
ter.'
MARJO ROEVEN
Fortiter in re, suaviter in modo
(wees onwrikbaar in het nastreven van je doel, maar doe dat op een gematigde
wijze)
was de lijfspreuk van Alfred Friedrich Wolffdie vrijdag 4 maart geruisloos afscheid
nam van het leven op de leeftijd van bijna 89 jaar in zijn woonplaats Bilthoven,
De grondlegger van Bioscoop-Onderneming A.F. Wolff B.V. te Utrecht werd in
het laatste jaar van de vorige eeuw in Berlijn geboren. Na het gymnasium, militaire
dienstplicht en een korte vrijage met de medische studie stapte hij in 1921 in
het filmbedrijf. Een stap, welke niemand zal verbazen als men weet dat zijn oom,
Dr. Willi Wolff, de eerste Duitse producent was die opnamen maakte in landen
buiten Europa als India en Noord- Afrika, en een andere oom directeur van M ,GM
in Duitsland was,
In het begin van de jaren dertig werd A.F. Wolff chef van de verhuurafdeling van
het toonaangevende UFA en in 1936 werd hij benoemd tot directeur van de
UFA-vestiging in Nederland. Onderzijn leiding werden het Rembrandt Theater in
Amsterdam en het Asta Theater in Den Haag gebouwd. Op zijn initiatief kwamen
populaire sterren als Zarah Leander, Willi Fritsch en Lilian Harvey naar Nederland
om films als 'Sieben Ohrfeigen', 'Wiener Blut', 'Der Blaufuchs' en 'Das Lied der
Wuste' promotioneel te ondersteunen.
In 1939 begon A.F. Wolff aan de bouw van zijn - heden nog florerende - circuit
met de koop van de Utrechtse bioscopen City, Palace en Flora (nu het Camera
theater).
De oorlogsjaren memoreren leidt hoofdzakelijk tot droeve ervaringen. In 1956
werd het eerste arthouse, buiten de drie grote steden, geopend: Studio-Utrecht;
verdere expansiedrang werd door de Overheid via de bouwstop in de kiem ge
smoord. Wel volgde in 1959 de overname van Midi (Tilburg) en Luxor (Haarlem)
en een jaar later openden twee nieuwe bioscopen in Groningen hun deuren, te
weten Camera en Studio, welke in de jaren zeventig weer werden uitgebreid tot
het huidige Camera-complex met vier doeken,
In 1966 gaf hij publiciteitschef H. Bals het voordeel van de twijfel de Cinemani-
festatie in Utrecht voor het eerst te organiseren: het begin van een jarenlange
traditie.
Door overname, samenwerking en nieuwbouw werkte A.F. Wolff geleidelijk aan
het huidige imperium, dat hij tot in het begin van de jaren tachtig met strakke
maar rechtvaardige hand bestuurde. Tot die tijd zat hij met diverse medewerkers
twee avonden in de week zichtfilms door te draaien in de showroom aan de
Utrechtse Oude Gracht; geen film werd in één van zijn bioscopen vertoond of hij
had deze zelf gezien.
Menig verhuurder herinnert zich nog zijn gevleugelde maar gevreesde woorden:
'Amsterdam, Rotterdam en Den Haag afwachten!' of 'Uitproberen in een klein
theater!' welke woorden hij kracht bijzette met een krachtig uitgestoten rookkolom
van zijn onafscheidelijke sigaar.
Met Alfred F. Wolff is een zeer markante persoonlijkheid heengegaan, de laatste
der Mohikanen, één van de pioniers van het eerste uur. Een theaterman in hart
en nieren, met het juiste gevoel voor dramatiek, vol opborrelende emoties, maar
ook met een groot gevoel voor humor en ironie. Zijn gastvrijheid was spreekwoor
delijk, zijn kritische geest gevreesd door de één, een verademing voor de ander.
Ook binnen de bioscooporganisatie heeft A.F, Wolff een vooraanstaande rol ge
speeld. Vanaf 1959 tot 1969 nam hij zitting in het Hoofdbestuur, waarvan de
laatste jaren als penningmeester, alsmede in vele Bondscolleges en in het Bestuur
van Cinetone en Stichting Biovakantieoord.
In 1969 werd A.F. Wolff tot erelid van de N.B.B, benoemd en in 1979, ter
gelegenheid van zijn tachtigste verjaardag, onderscheidde het Hoofdbestuur hem
met de Penning voor Verdiensten jegens het Nederlandse Filmbedrijf.
Door zijn gezondheidstoestand gedwongen leidde A.F. Wolff de laatste jaren een
zeer teruggetrokken leven.
Met Alfred Wolff is een theaterman pur sang heengegaan. Een grote persoonlijk
heid die film verafgoodde en tot het laatste moment trouw bleef.
23
