MEEVALLERS
Ml
MEEVALLER
Carry on-serie
Republic Pictures mocht zich de ontdekker van de serie-film noe
men. Wat heeft het publiek genoten van de twee en drie weekse
serie-films!
Om er een paar te noemen: "De duivels van de rode cirkel",
"Jungle prinses", "Koning der Raketmannen", "Het pantermeisje"
enz.
Het waren series bestemd voor zowel bioscoopvertoning als TV-
uitzending. Ze werden zo geproduceerd dat de totale vertonings
duur, die meestal tussen de twee en een half en drie uur lag,
gemakkelijk kon worden opgedeeld in episodes van ongeveer 15
minuten. Voor de bioscoopvertoningen werden dan twee delen
samengesteld van ongeveer 70 a 80 minuten.
Ze waren zeer suksesvol en wanneer het eerste deel eindigde op
het spannendste moment, ging er veelal een zucht van teleurstel
ling door de zaal. De volgende vrijdagavond stond er al een lange
rij van ware liefhebbers, die zo snel mogelijk het vervolg wilden
zien.
Halverwege de jaren '50 kwam de klad in de serie-films. Het werd
moeilijk een theater te verplichten tot het reserveren van twee
achtereenvolgende speelweken. Bovendien begon de TV met uit
zendingen en werd de teruggang in het bioscoopbezoek allengs
duidelijker merkbaar.
Een tijdelijke oplosssing werd gevonden door van de twee delen
één film te maken van 100 a 110 minuten, wat in bijna alle geval
len eenvoudig te realiseren was. Deze 'één weekse' versies bleken
vooral in de matinee-voorstellingen nog zeer goed te lopen. In de
loop van de jaren '60 werd de belangstelling steeds minder, vooral
door de concurrentie van aktie-series op de TV.
Intussen had zich een nieuwe vorm van serie-film aangediend, nl.
de vervolgserie. Elk deel was een afgerond geheel. De hoofdrollen
werden gespeeld door dezelfde acteurs en actrices. Sprekende
voorbeelden zijn o.a. de "Don Camillo" serie, de "Angelique" serie,
"08/15", "Lemmy Caution", "Sissy" enz.
Uit Engeland kwam in 1958 een nieuwe komische serie, de "Carry
on" serie. Het eerste deel was "Carry on sergeant", een ouderwet
se soldatenklucht in zwart/wit. Het grote sukses was vrijwel zeker
te danken aan de Nederlandse titel, "Kop op, borst vooruit!".
Opnieuw werd daarmee bewezen, dat een pakkende titel het
sukses van een overigens niet uitzonderlijke film wel degelijk gun
stig kan beïnvloeden.
De poging om ook in Nederland de serie onder een basis-titel -
zoals in Engeland "Carry on" - uit te brengen, mislukte gedeelte
lijk. Het bleek in de praktijk niet mogelijk in het Nederlands een
bruikbaar alternatief te vinden voor het Engelse "Carry on", dat
dan met een toevoeging voor alle vervolgen geschikt was. Voor
het eerste en tweede vervolg lukte het nog wel. "Carry on nurse"
werd "Kop op, kiezen op elkaar", "Carry on teacher" "Kop op, han
den thuis". Daarna werd het onmogelijk de basistitel door te voe
ren en was het sukses van de serie in Nederland ten einde.
Eurofilm heeft jaren later nog één film uit de serie uitgebracht, nl.
"Carry on camping" onder de Nederlandse titel "Meisjescamping".
Die had weer veel sukses, maar vrije sex en 'bloot-scenes' speel
den daarbij een rol.
Het grootste sukses bleef toch het eerste deel "Kop op, borst
vooruit!"
MISSER
Techniek der liefdeskunst
Deze film kan zowel als 'meevaller' als als 'misser' worden aange
merkt. Tegen ieders verwachting in werd de film over sexuele
voorlichting door middel van houten poppetjes een sukses, maar
dat is toch niet het bijzondere aan de film.
De 'misser' had niets te maken met de financiële resultaten, maar
lag op een geheel ander vlak, waarover hieronder meer.
'Techniek der liefdeskunst' (1969) was tijdens de sexuele revoltie
een nieuw type voorlichtingsfilm. Eerdere films, zoals 'Hoe vertel
ik het mijn dochter' en 'Waarover men niet spreekt', benaderden
sexualiteit negatief. De nadruk werd gelegd op de gevaren: onge
wenste zwangerschap, verkrachting en geslachtsziekten vormden
meestal de hoofdmotieven.
De serie voorlichtingsfilms van Oswald Kolle, o.a. 'Das Wunder
der Liebe' en 'Deine Frau, das unbekannte Wesen', leidde tot een
lopende band produktie van sexuele voorlichtingsfilms, waarin
liefde, huwelijk, trouw en alle positieve kanten van sexualiteit uit
de doeken werden gedaan. Al deze films gingen erin als koek!
Toen werd een nieuw terrein ontdekt: de voorlichting over de
techniek der liefdeskunst.
Een Duitse producent beet de spits af, nl. Dieter Krausser met
'Techniek der liefdeskunst'. Bij de première van deze film gebeur
de iets wat als een enorme 'misser' mag worden beschouwd, niet
alleen voor de verhuurder, maar ook voor de filmpers.
Dieter Krausser kwam naar Nederland voor de persvoorstelling en
de première in het toenmalige Flora Theater in Amsterdam. Hij
zorgde voor het publiciteitsmateriaal, waaronder 200 dia's, die
nogal 'bloot' waren, want de poppetjes-scènes uit de film werden
afgewisseld door gespeelde scènes. Dit was ook een première,
want nog niet eerder waren dit soort dia's zo openlijk aangeboden.
De doos met dia's kreeg een plaats in de foyer.
De belangstelling van de pers voor de film was groot en niet al
leen voor de film! Na afloop moesten we constateren, dat de doos
met dia's, op een viertal na, leeg was. We waren wel een beetje
kwaad, maar hoopten dat de dia's ook inderdaad geplaatst zouden
worden en niet in privé-verzamelingen zouden belanden.
De grootste schrik moest echter nog komen! Ik had de heer
Krausser wel als een bezetene rond zien rennen, maar de oorzaak
kende ik niet. Totdat hij op me af kwam en verwijten begon te ma
ken, dat we beter hadden moeten opletten. Wat bleek: hij was al
zijn dia's kwijt en had geen anderen. Hij kon dus duplicaten noch
kleurenafdrukken laten maken! Dat was een regelrechte ramp!
Ik reed naar kantoor en overdacht wat gedaan zou kunnen wor
den. Gelukkig had ik een lijst van alle journalisten, die de voorstel
ling bezocht hadden.
Ik besloot de betrokken personen en bladen nog diezelfde middag
aan te schrijven met het verzoek de overbodige exemplaren terug
te sturen. Tussen de regels door liet ik wel duidelijk blijken hoe wij
erover dachten.
De direktie en de heer Krausser opteerden voor een brief, waarin
om terugzending van de dia's werd verzocht onder dreigement
van aangifte van diefstal. De discussie met de heer Krausser laai
de hoog op, maar mijn 'bedelbrief' was inmiddels al verstuurd.
Die nacht sliep ik niet echt rustig. Ik was benieuwd naar de reak-
ties. Die kwamen in de loop van de volgende dag. ik had gevraagd
telefonisch op te geven hoeveel men er zou terugsturen. Men kon
ze zonder afzender retourneren of de aantallen anoniem telefo
nisch laten doorgeven.
25
