MEEVALLER Een onverwacht extraatje Een van de meest lucratieve deals die door Centrafilm ooit afge sloten werden, was de deal voor levering van films naar Nieuw- Guinea. De B.P.M. (Bataafsche Petroleum Maatschappij), nu onderdeel van Shell, had in de jaren vijftig nog veel personeel in Nieuw-Guinea, vooral in de wat grotere plaatsen zoals Hollandia, Biak en Merauke. Na het onafhankelijk worden van Indonesië, werd de le vering van films vanuit het voormalige Nederlands Oost-lndië stopgezet. Als onderdeel van de ontspanningsmogelijkheden voor het personeel, wilde de B.P.M, maandelijks vanuit Nederland een aantal films naar Nieuw-Guinea sturen. Via een relatie kregen wij het verzoek iedere maand tien films beschikbaar te stellen. Gezien de voorraad films van Centrafilm was dat geen probleem. De huurprijs werd vastgesteld op f 600,- per film voor een periode van zes maanden, inclusief vervoer. Dat betekende dus een extra filmhuur van f 6.000,- voor oudere films, die eigenlijk al uitge draaid waren. We probeerden wel aan elke zending een of meer nieuwere films toe te voegen, om klachten te voorkomen. De leveringen liepen al een paar jaar, toen we op een dag bena derd werden door een tussenpersoon, die films voor bioscoopver toning in Nieuw-Guinea wilde hebben. Er moesten per maand twintig films worden geleverd, voor f 250,- per film. Samen met de levering aan B.P.M, bracht dit f 11.000,- op per maand, wat voor die tijd een enorm bedrag was. Bovendien bracht het weinig kosten en werk met zich mee. Na een maand of zes kwam er een brief uit Hollandia-Nieuw- Guinea van een filmmaatschappij, die films van ons had vertoond in haar bioscopen. Deze maatschappij was niet zo tevreden over de leverancier en probeerde ons nu rechtstreeks te laten leveren. De filmmaatschappij wilde dezelfde prijs voor de films betalen, en wel...f 600,- per film! Dat betekende dat de knaap aan wie wij le verden maar liefst f 350,- per film had verdiend. Hij had ons ver teld dat hij slechts f 50,- per film verdiende. De keus was dus niet moeilijk. We gingen rechtstreeks leveren. 'Wie het onderste uit de kan wil hebben, krijgt het deksel op zijn neus!' Vanaf dat moment leverden de zendingen naar Nieuw-Guinea f 18.000,- per maand op. Het ging een aantal maanden goed. Toen begonnen er klachten te komen over de kwaliteit van de films. De voorraad raakte uitgeput en daarom moesten er soms zeer oude kopieën worden meegezonden. Ook was er in Nieuw-Guinea een concurrent op de markt gekomen. Deze had films van de grote Amerikaanse kantoren en daar konden wij nauwelijks tegenop. Ook de B.P.M, ging om betere films vragen. Om de leverantie niet te verliezen moesten we dus iets ondernemen. Gezien onze goede verstandhouding met onder andere MGM, Fox en Rank, lukte het ons van deze kantoren films geleverd te krijgen. Dit was weliswaar niet exclusief, maar dat namen we op de koop toe. De huurprijzen kwamen nu anders te liggen aangezien wij zelf moesten inhuren bij andere kantoren. Dit bleek bij zowel de B.P.M, als de exploitant geen bezwaar. Met de B.P.M, werd een nieuwe vaste prijs van f 800,- afgesproken. De exploitant ging akkoord met een variabele prijs, vast te stellen per film. Men stuurde ons lijsten met titels van films die men graag wilde hebben. Aan de hand hiervan maakten wij een calculatie van inhuurprijs en ver huurprijs. Het verschil was onze winst voor die maand. Jarenlang gingen de leveringen aan Nieuw-Guinea door, tot in 1959 de moeilijkheden met Indonesië over dit gebied escaleerden. Toen de overdracht van de souvereiniteit eenmaal vaststond, be sloot de B.P.M, de leveringen stop te laten zetten, om te voorko men dat er bij de overdracht nog kopieën achter zouden blijven. Begin 1962 stopten wij ook de leveringen aan de exploitant. Centrafilm verdiende aan de leveringen aan Nieuw-Guinea ruw ge schat ten minste een half miljoen gulden...als extraatje! MISSER Een onmogelijk echtpaar Tegenwoordig is er over artiesten in het algemeen en turn- e visiesterren in het bijzonder, veel meer bekend dan vroeger, voornamelijk te danken - of zo men wil te wijten - aan de naamde roddel pers. Bladen als Privé, Story en Weekend voorzien blijkbaar in een grote behoefte van het publiek, dat óf wil genieten óf zich wil ergeren aan de kletspraat die over een ar tiest wordt ge schreven. Echtscheidingen, bevallingen, ver houdingen en sa menwonen zijn wel de favoriete onder werpen. De be trokken artiesten maken er geen probleem van. Voor hen geldt nog altijd de oude stelregel: 'Wat men over mij schrijft interes seert me niet, als men maar over mij schrijft!' Zo'n veertig jaar geleden beperkte het nieuws zich meer tot huis-, tuin- en keuken verhaaltjes. Het publiek had van sterren meestal n tele- Dat is zoge- 'V 31

Historie Film- en Bioscoopbranche

Film | 1992 | | pagina 32