elgische erieh ten De terugkeer van Tarzan door Eric Kloeck Matinees, hun idolen en hun sfeer. Cliché bij uitstek voor alle nostalgici die mijmeren over cinema's van weleer. Ach, ik hoef er geen doekjes rond te winden, ook toen is 'hét' over mij neergedaald. En zovele jaren later zit ik er mee. In mijn geboortestad, toevallig de tweede grootste van het land, run ik dus nu de negen resterende schermen, een absurde en volslagen surrealisti sche toestand. Kijkend door het raam hier in mijn kantoortje, merk ik reeds de nu goed een maand geleden geslo ten Quellinzalen. De aankondigingen voor de drie laatste films hangen nog steeds uit: "Cop and a half", "Red Rock West" en "The piano" (neen, er zat geen lijn in). Heiligdommen van des- tijdse matineespektakels boden ook steeds die indruk... Plots hingen aan die zalen nog dezelfde aankondigings borden als de week voordien. Na een tijdje hoopten bij elkaar gewaaide pa pieren zich op in een hoekje van de en treehal... De 'Royal' uit de "The last picture show". Ook tijdens uitstapjes naar buiten speurde ik steeds naar de lokale cinema('s). Keerden we later terug in bepaald dorpje dan bood be treffende bioscoop meestal dezelfde aanblik als de cinema's in de thuisstad. Tarzan werd niet gemaakt. Tarzan zou toch wel degelijk een gene ratie nazaten kennen. Onversaagde durvers die om welke reden ook in hun regio, nu zoveel jaren later, kleine tot grote nieuwe filmtempels uit de aarde stampten. Ja, ik heb er reeds over ge schreven in mijn bijdrage 'Het Baksteengevoel', maar God, wat een shock nu hier in Antwerpen met al die gesloten zalen geconfronteerd te wor den. Even slikken en die hele nieuwer wetse aanpak eens anders evalueren. In de toch zo verwaarloosde regio van Belgisch Limburg werden de afgelopen maanden twee bioscoopcomplexen uit het niets neergepoot, te Lommei en te Lanaken. De Tarzan-erfgenaam achter het Lommelse complex heeft nu voor enkele jaren reeds zijn bioscopen te Aarschot geopend en plant nu in de Mechelse regio een tiental zalen. (Ja, neem allen uw atlassen en zoek be treffende lokaties). Er roert inderdaad wat op het Vlaamse platteland, om maar te zwijgen van het fenomenale sukses van het Imagimonscomplex te Mons (Bergen). Ook deze tent zag voor enkele weken het levenslicht. Hier schuilt een stevige, venijnige adder onder het gras. De zalen in het cen trum van Mons mogen het wel verge ten. Tarzan sterft en verrijst... Tja, blijkbaar lust men bij het einde van de twintigste eeuw deze betonnen filmblokken. Blijkbaar moet ik eens op houden met te huilen over de tijd van toen. Blijkbaar... Iemand die als eerste de landelijke re gio's opzocht om zijn cinemarijk op te bouwen was Jos Rastelli. Deze week was het 25 jaar geleden dat hij zijn le gendarische Studio opende in de stu dentenstad Leuven. Legendarisch in derdaad. Het concept, zowel qua vorm als programmatie, was haast uniek in het Belgische cinemalandschap. Leuven telde toen een handvol cine ma's, maar de exploitanten hadden er blijkbaar niet bij stil gestaan dat de ka lender 1968 aangaf in plaats van 1948. Wat toen reeds als 'art et essai' werd omschreven, kwam te Leuven niet aan bod. Jos bracht het; het was de aanzet tot uitbouw van zijn vijf studiozalen. Langs deze weg: proficiat Jos! Dat je nadien je monopolie op Leuven kwijt speelde, is uiteraard weer een ander verhaal. Maar goed, vier studentenge- neraties zijn op cinemavlak door Rastelli gevormd. Studenten anno 1993 lusten echter geen pap meer van zg.ar- thouses. Bovendien zuchten zij naar hun eigen produkt, en wat meer is de 'kritische Rede' ontbreekt al een be hoorlijke poos bij deze wezentjes, dus wat moeten zij met intellectuele ci nema... Getuige het filmblad TEEK, dat half september te Leuven het licht zag. Onleesbaar puberaal! Niet te verwon deren als je weet dat Max Rockatansky, ook wel gekend als Jan Verheyen (zie mijn bijdrage: 'De geest van Alva') naar hartelust in dit blaadje mag schrijven. Verheyen moet ook met Tarzan zijn groot gebracht, maar dan toch een Tarzan die gesoldeerd was. Toch dient toegegeven dat Verheyen en co. blijkbaar wel weten hoe ze de huidige generatie snotneuzen in de bios dienen te vangen. Er zijn te veel suksessen die zij op hun aktief hebben, zelfs het ellendige "Boys", Verheyens eerste - en naar iedereen vurig hoopte tevens zijn laatste - film was een aardig sukses aan de kassa. Waarschijnlijk zijn de jochies van Independent het ak- tuele studentenniveau - wat een 'onni- veau' is - niet ontgroeid, vandaar het feit dat zij zo gemakkelijk scoren. Het moet zoiets zijn. Neem nu hun nieuw ste 'produktie', "Ad Fundum", over stu denten, zuipen en alles wat daar moge lijk uit kan voortvloeien. Erik van Looy tekende voor de regie, ik mag Erik wel. maar de jongen moet geen film over al coholische universa maken, als wij weten dat dat Van Looys dichtste kon- takt met alcohol in ontmoetingen met mij schuilt, d.w.z. hij zag mij drinken. En hetzelfde geldt voor Verheyen. Een tikkeltje minder voor Verheyens cora- paan Mark Punt, die in feite voor het scenario (of wat er voor door moet gaan) van "Ad Fundum" tekende. Mark heb ik al eens een glas zien drinken (hij had het althans in de hand!). Dus "Ad Fundum" werd een miskleun van formaat. De cijfers zulen naar alle waarschijnlijkheid wel behoorlijk zijn - er werd genoeg heisa rond dit filmpje gemaakt - en de hersenloze kalveren die heden voor student spelen, kunnen zich aan deze ongein verkneukelen. Ja, ook dit is Vlaanderen. Met een Ad Fundum" krijg je voorwaar heimwee naar het platvloerse Hollandse van een "Flodder" of "Spetters". Even grote on gein, maar als beschaafde Belg kon je nog eens lachen met die barbaarse Bataven. Ja, het lijkt erop dat ik nu maar eens definitief andere criteria dien te hante ren in mijn evaluaties van films en bio scopen. Misschien ontwaar ik dan tus sen de sauriërs nog eens een Tarzan in het aktuele landschap. 33

Historie Film- en Bioscoopbranche

Film | 1993 | | pagina 32