elgische
erieh ten
De terugkeer van Tarzan
door Eric Kloeck
Matinees, hun idolen en hun
sfeer. Cliché bij uitstek voor
alle nostalgici die mijmeren
over cinema's van weleer. Ach, ik hoef
er geen doekjes rond te winden, ook
toen is 'hét' over mij neergedaald. En
zovele jaren later zit ik er mee.
In mijn geboortestad, toevallig de
tweede grootste van het land, run ik
dus nu de negen resterende schermen,
een absurde en volslagen surrealisti
sche toestand. Kijkend door het raam
hier in mijn kantoortje, merk ik reeds
de nu goed een maand geleden geslo
ten Quellinzalen. De aankondigingen
voor de drie laatste films hangen nog
steeds uit: "Cop and a half", "Red Rock
West" en "The piano" (neen, er zat
geen lijn in). Heiligdommen van des-
tijdse matineespektakels boden ook
steeds die indruk... Plots hingen aan
die zalen nog dezelfde aankondigings
borden als de week voordien. Na een
tijdje hoopten bij elkaar gewaaide pa
pieren zich op in een hoekje van de en
treehal... De 'Royal' uit de "The last
picture show". Ook tijdens uitstapjes
naar buiten speurde ik steeds naar de
lokale cinema('s). Keerden we later
terug in bepaald dorpje dan bood be
treffende bioscoop meestal dezelfde
aanblik als de cinema's in de thuisstad.
Tarzan werd niet gemaakt.
Tarzan zou toch wel degelijk een gene
ratie nazaten kennen. Onversaagde
durvers die om welke reden ook in hun
regio, nu zoveel jaren later, kleine tot
grote nieuwe filmtempels uit de aarde
stampten. Ja, ik heb er reeds over ge
schreven in mijn bijdrage 'Het
Baksteengevoel', maar God, wat een
shock nu hier in Antwerpen met al die
gesloten zalen geconfronteerd te wor
den. Even slikken en die hele nieuwer
wetse aanpak eens anders evalueren.
In de toch zo verwaarloosde regio van
Belgisch Limburg werden de afgelopen
maanden twee bioscoopcomplexen uit
het niets neergepoot, te Lommei en te
Lanaken. De Tarzan-erfgenaam achter
het Lommelse complex heeft nu voor
enkele jaren reeds zijn bioscopen te
Aarschot geopend en plant nu in de
Mechelse regio een tiental zalen. (Ja,
neem allen uw atlassen en zoek be
treffende lokaties). Er roert inderdaad
wat op het Vlaamse platteland, om
maar te zwijgen van het fenomenale
sukses van het Imagimonscomplex te
Mons (Bergen). Ook deze tent zag voor
enkele weken het levenslicht. Hier
schuilt een stevige, venijnige adder
onder het gras. De zalen in het cen
trum van Mons mogen het wel verge
ten. Tarzan sterft en verrijst...
Tja, blijkbaar lust men bij het einde
van de twintigste eeuw deze betonnen
filmblokken. Blijkbaar moet ik eens op
houden met te huilen over de tijd van
toen. Blijkbaar...
Iemand die als eerste de landelijke re
gio's opzocht om zijn cinemarijk op te
bouwen was Jos Rastelli. Deze week
was het 25 jaar geleden dat hij zijn le
gendarische Studio opende in de stu
dentenstad Leuven. Legendarisch in
derdaad. Het concept, zowel qua vorm
als programmatie, was haast uniek in
het Belgische cinemalandschap.
Leuven telde toen een handvol cine
ma's, maar de exploitanten hadden er
blijkbaar niet bij stil gestaan dat de ka
lender 1968 aangaf in plaats van 1948.
Wat toen reeds als 'art et essai' werd
omschreven, kwam te Leuven niet aan
bod. Jos bracht het; het was de aanzet
tot uitbouw van zijn vijf studiozalen.
Langs deze weg: proficiat Jos! Dat je
nadien je monopolie op Leuven kwijt
speelde, is uiteraard weer een ander
verhaal. Maar goed, vier studentenge-
neraties zijn op cinemavlak door
Rastelli gevormd. Studenten anno 1993
lusten echter geen pap meer van zg.ar-
thouses. Bovendien zuchten zij naar
hun eigen produkt, en wat meer is de
'kritische Rede' ontbreekt al een be
hoorlijke poos bij deze wezentjes, dus
wat moeten zij met intellectuele ci
nema... Getuige het filmblad TEEK, dat
half september te Leuven het licht zag.
Onleesbaar puberaal! Niet te verwon
deren als je weet dat Max
Rockatansky, ook wel gekend als Jan
Verheyen (zie mijn bijdrage: 'De geest
van Alva') naar hartelust in dit blaadje
mag schrijven. Verheyen moet ook
met Tarzan zijn groot gebracht, maar
dan toch een Tarzan die gesoldeerd
was.
Toch dient toegegeven dat Verheyen
en co. blijkbaar wel weten hoe ze de
huidige generatie snotneuzen in de
bios dienen te vangen. Er zijn te veel
suksessen die zij op hun aktief hebben,
zelfs het ellendige "Boys", Verheyens
eerste - en naar iedereen vurig hoopte
tevens zijn laatste - film was een aardig
sukses aan de kassa. Waarschijnlijk
zijn de jochies van Independent het ak-
tuele studentenniveau - wat een 'onni-
veau' is - niet ontgroeid, vandaar het
feit dat zij zo gemakkelijk scoren. Het
moet zoiets zijn. Neem nu hun nieuw
ste 'produktie', "Ad Fundum", over stu
denten, zuipen en alles wat daar moge
lijk uit kan voortvloeien. Erik van Looy
tekende voor de regie, ik mag Erik wel.
maar de jongen moet geen film over al
coholische universa maken, als wij
weten dat dat Van Looys dichtste kon-
takt met alcohol in ontmoetingen met
mij schuilt, d.w.z. hij zag mij drinken.
En hetzelfde geldt voor Verheyen. Een
tikkeltje minder voor Verheyens cora-
paan Mark Punt, die in feite voor het
scenario (of wat er voor door moet
gaan) van "Ad Fundum" tekende. Mark
heb ik al eens een glas zien drinken
(hij had het althans in de hand!). Dus
"Ad Fundum" werd een miskleun van
formaat. De cijfers zulen naar alle
waarschijnlijkheid wel behoorlijk zijn -
er werd genoeg heisa rond dit filmpje
gemaakt - en de hersenloze kalveren
die heden voor student spelen, kunnen
zich aan deze ongein verkneukelen.
Ja, ook dit is Vlaanderen. Met een Ad
Fundum" krijg je voorwaar heimwee
naar het platvloerse Hollandse van een
"Flodder" of "Spetters". Even grote on
gein, maar als beschaafde Belg kon je
nog eens lachen met die barbaarse
Bataven.
Ja, het lijkt erop dat ik nu maar eens
definitief andere criteria dien te hante
ren in mijn evaluaties van films en bio
scopen. Misschien ontwaar ik dan tus
sen de sauriërs nog eens een Tarzan in
het aktuele landschap.
33