J
Q
Op het moment dat ik dit
schrijf heeft een geme
ne onzekerheid zich meester
gemaakt van een groot deel
van de samenleving. In de
afgelopen dagen is de span
ningsboog steeds strakker
geworden. Niemand - behal
ve de hoge heren - weet wat
ons allen te wachten staat.
Sinds de aanslagen in de
Verenigde Staten is het leven
niet meer hetzelfde. De
gedachten drijven niet meer
zo vaak weg als in de dagen
direct na de ramp, maar nog
altijd flitsen de weerzinwek
kende beelden met enige
regelmaat door mijn hoofd.
Wellicht ziet alles er al weer
wat positiever uit tegen de
tijd dat u dit stukje leest.
Laten we het hopen.
In de afgelopen periode heb
ik menigeen horen opmer
ken dat de onbeschrijflijke
gebeurtenissen in
Washington DC en met
name New York City wel uit
een film leken te komen.
Fictie leek te transformeren
in werkelijkheid. En dan te
bedenken dat vooral de
Hollywood films, hoe angst
aanjagend realistisch sommi
gen ook zijn, vrijwel altijd
gemaakt worden om publiek
te entertainen. Denk nu nog
eens terug aan
"Independence Day",
"Passenger 57",
"Peacemaker" en vergelijkba
re films en de koude rillin
gen lopen in ieder geval bij
mij over de rug.
Ik behoorde tot de (volgens
mij kleine) groep die van
mening was, en nog steeds
is, dat bepaalde speelfilms
niet vertoond hadden moe
ten worden in de bioscoop,
zo vlak na de ramp. Maar ja,
wie ben ik?
Dat er überhaupt mensen
zijn geweest die nog zin had
den in "Swordfish" of "Pearl
Harbor" vind ik een merk
waardige wetenschap. Maar
goed, zo vind ik het ook niet
te verteren dat er bij mij om
de hoek in mijn woonplaats
Amersfoort, slechts twee
dagen na de ramp een feest
werd gehouden waar de
Havenzangers hun liedje
"'s nacht na tweeën" ten
gehore mochten brengen
(trouwens, kent u de tweede
regel van dat lied?).
Ik moest er in de dagen na
de ramp echt even niet aan
denken om naar de film te
gaan. Dat is iets heel bijzon
ders, zo kan ik u vertellen.
Normaal gesproken kun je
mij midden in de nacht wak
ker maken voor een goede
film. Maar dat film ook weer
een helende werking had op
mijn gemoedstoestand,
merkte ik toen ik mij liet
verleiden om Baz Luhrmanns
"Moulin Rouge" voor een
tweede keer te gaan bekijken.
Het was alsof ik in een warm
bad werd gedompeld. De
overweldigende, warme mus-
cial van de Australische film
maker met Nicole Kidman
en Ewan McGregor deed mij
de beklemmende werkelijk
heid even helemaal vergeten.
Zelden heeft een film mij zo
goed gedaan als "Moulin
Rouge" op dat moment. Het
was voor mij het bewijs dat
een wereld zonder film niet
alleen saai is, maar ook
ongezond.
En dat wilde ik gewoon even
kwijt!
Jeroen Huijsdens
Eindrdacteur
UI
