EEN KERSTVERHAAL
N
DOOR PIETJE BELL
Buiten dwarrelden de sneeuw
vlokken gestaag naar benee.
Binnen knapperde het haard
vuur en omklemden de gulzige
vlammen de noeste houtblok
ken in hun wurgende greep.
Op zijn computer had hij het
bioscoopaanbod willen doorne
men. Bioscoop punt en el. Dat
was 'm aangeraden door
zijn HTS techneut. Maar
er stond helemaal niks op.
mummies op sterk water?
Hij las de stukjes en proefde
azijn, venijn, vilein, en zijn neus
werd bedwelmd door de geur
van rottend hout en beschim
meld zweet. De kranten ver
dwenen in de open haard en
werden door de gretige vlam
men verslonden.
a een door Airmiles voortgestuwde spaar-
Althans, er was niets
relevants te vinden.
"Want", zo luidde de
sombere boodschap op
het scherm, "er heerste
nog wat interne verdeeld
heid over het nut en de
inhoud van deze site (en
wie het allemaal gaat
betalen)". Lang leve de
consument.
In het oerwoud van alle
andere goedbedoelde,
maar volstrekt ontoegan
kelijke filmsites, was hij
al snel de weg kwijtge
raakt. Verstrikt in de lia
nen van één-twee-drie in
godsnaam voor één acties,
kneuterige prijsvragen en
schimmige charitas, had hij zijn
heil gezocht bij de aloude Bel-
Bios. De kordate ingesprektoon
klonk wat ontmoedigend.
De filmladder gaf ook al geen
soelaas, want alle gegevens van
de Pathé theaters ontbraken
opeens. Een drukfout? Moest hij
dan, net als vroeger, gewoon
maar naar de meest dichtbij
zijnde bios lopen en op de bon
nefooi een kaartje kopen voor
de eerste de beste voorstelling?
Maar wat zou dat nou tegen
woordig kosten? Twintig gulden,
exclusief een bekertje popcorn
en een glaasje prik! Daar was
geen verlopen bioscoopbon
tegen opgewassen. En als de
film nou ook nog eens tegen
viel...? Hij nam de dagbladen
door. Van Bueren, Beerekamp,
Moorman... allemaal namen die
een kwart eeuw geleden ook al
de filmpagina's sierden. Waren
de heren met hun tijd meege
gaan? Of waren het verzuurde
geneugten des levens had moeten ontberen,
was zijn droom eindelijk in vervulling gegaan:
een honderdtwintig centimeter flatscreen
televisie, voorzien van een ultra dolby surround
set met twaalf boze boxen en een dvd-player.
Een bevriende HTS-techneut had, zwaaiend met
trossen scartkabels en verfijnde lasapparatuur,
niet alleen de hele set geïnstalleerd, maar ook
de dvd-player voorzien van een heel klein chipje,
waardoor deze "regiovrij" was geworden.
Hij kon nu zelfs een strafbaar feit plegen en
thuis naar films gaan kijken, die hier nog niet
eens in de bioscoop waren. De bioscoop...
zijn gedachten dwaalden af. "Nostalgie n'est
plus ce que c'était", de biografie van Simone
Signoret sloeg de spijker op zijn kop.
Dan toch maar naar de thuis
bioscoop. Geen gedoe met
kaartjes, duistere reserverings-
gelden, lange rijen, opdringerige
mensen, knisperende papiertjes,
boeren, scheten, verkeerd geti
mede lachsalvo's, landerige
commercials, onverstaanbare
trailers, kleverige stoelen... Nee,
hij hoefde nu alleen maar een
afstandsbediening te pakken,
één van de vijf wel te verstaan,
en hij had z'n eigen Tuschinski
1. Licht uit....
Daar was "Filmspot", gepresen
teerd door die vriendelijke
bebaarde man, die, getuige het
totaal niet bij hem passende
barokke taalgebruik, al jaren
lang werd gesouffleerd door een
of andere elitaire werkstudent.
Hij zag een interview met een
kindervriend van meer dan
middelbare leeftijd, die zijn
jeugdige imago krampachtig
probeerde op te poetsen met het
dragen van een speels honkbal
petje. "Kijk mij eens leuk en
jong zijn", dat droop van zijn
zelfingenomen gelaat af.
De kindervriend prees een hele
leuke kinderfilm aan, die hij
had gemaakt. Nee, niet "Krui
meltje", dat filmpje vond-ie
maar niks. Dat was een toevals
treffer, want niet door hem
gemaakt. Vreemde verongelijkte
man, die kindervriend.
En wat was toch al
die commotie rond
dat brildragende wijs
neusje? Was hij mis
schien de reden dat
de doeken van Paulus
Potter opeens weer zo
populair waren
geworden? Want als
er ergens geld mee te
verdienen valt, zijn
Hollanders er natuur
lijk als de kippen bij.
Daarom was de
levende legende
"Soldaat van Oranje
Twee" na enkele
decennia eindelijk
ontdaan van de hard
nekkige laag stof
waaronder het was
bedolven. Slimme fis
calisten hadden alle Tantetjes
Agaath namelijk voorgerekend
dat het investeren in een
Nederlands cinematografisch
prachtproduct vóór het einde
van het kalenderjaar nog bui
tengewoon lucratief was. En
de produ
cent, die
als een
soort Don
Quichote jarenlang deze film
had aangekondigd,
kon opgelucht adem
halen. Hij had geen
nieuw briefpapier nodig
Nee, dit jaar bleef hij
dus maar lekker thuis.
Met de DVD van
"Kruimeltje" kon hij riant
de kerstdagen doorkomen.
Volgend jaar, dan zou hij
huis en haard weer gaan
verlaten voor een bioscoopje.
Want dan... dan was er...
"Pietje Bell"...
