SUNSHINE OP DE CROISETTE
column
Het circus is binnenkort weer in de
stad met de Sunshine Bros. (nee,niet
Walter Matthau en Jack Lemmon) als
onverstoorbare spreekstalmeesters
Cinema Expo is back! Het fascineert
me enorm hoe Bobby en Jimmy,
onze Wandelende Walkie Talkies met
hun Amerikaanse manische efficiën
tie het aandurven om midden in de
meest anarchistische stad van
Europa een bijna militaire operatie
op poten te zetten. Er plopt in de
RAI geen champagnekurk die niet in
het 'paspoort' staat. Alhoewel de dor
stige en naar enige activiteit snak
kende exploitanten zich al ruim
voor aanvangstijd bij de betreffende
stand hebben vervoegd zien we
Generaal Jimmy exact om 4 PM met
milde hoofdknik het startsein geven:
de kurk mag er af!
Zelfs mijn grote vriend Antonio
Llorens, Spaanse filmgigant en multi
miljonair die de hele RAI kan
opkopen, staat geduldig aan te schui
ven voor de lunch: die grote ronde
tafels met twee flessen wijn die
altijd meteen door een of andere
onverlaat in beslag worden geno
men. De twintig man om de tafel
volgen met argusogen het slinkende
debiet en dan kan de strijd beginnen
om de aandacht van de ober te trek
ken teneinde in forse onderhande
ling te treden om een tweede fles te
bemachtigen.
Nee, geef ons dan maar Cannes!
Een beetje handige jongen kan vanaf
elf uur 's morgens gratis innemen in
meer dan tolerante hoeveelheden.
Zeg maar, we beginnen in het
Holland Film Huis en we eindigen in
de Petit Majestic. De echte die-hards
gaan dan nog een afzakkertje halen
(de zon straalt alweer) in het Café
de la Gare waar de obers en de hoe
ren uitgebreid de verdiensten van de
afgelopen nacht bespreken. Een
echte Cannois haat de festivaliers
maar is niet te beroerd om tijdens
die periode de prijs te verdubbelen.
Gezien wij, echte filmliefhebbers,
's avonds niet van het Carltonterras
zijn weg te branden heeft het festi
val al jarenlang de 'gratis kaarten'-
methode ontwikkeld om de Galazaal
vol te krijgen. Zo gebeurde het dat
ik voor het eerst over de rode loper
kon schrijden bij de vertoning van
Pelle de veroveraar. Ik kwam in de
zaal tussen een schoolklas kakelen
de lokale coiffeuses terecht die de
loodzware Deense film maar matig
konden appreciëren en er vrolijk
doorheen bleven kwetteren. Ach,
couleur locale: de obers van Café de
la Gare bulken van de kaarten, ze
weten dat een tochtje over de rode
loper op een Franse schone meer
indruk maakt dan een platinum
American Express of een Rolls
Royce. Ohlala, monsieur, ze doen er
alles voor, vette knipoog
Café de La Gare was ooit eens het
eindpunt van een uitputtende veld
slag tussen een concurrent (wie her
innert zich Vestron nog?) en mezelf.
We hadden beiden ons oog laten val
len op een filmproject met Jeff
Bridges. Gezien Elbert om 9 uur een
afspraak had en ik om half tien stel
de ik een vlaag van zinsverbijstering
voor om een nachtelijke drankmara
thon te organiseren en degene die
eerst omviel zou gracieus de weg
vrij laten voor de andere..en zo
geschiedde. We dweilden, omringd
door een steeds grotere schare colle
ga's, alle kroegen af en konden ons
om vier uur 's nachts de titel van de
film niet meer herinneren. Ook het
nummer van het hotel niet trou
wens waar Elberts eega trouw zat te
wachten op haar echtgenoot.
Precies tien voor negen, mekaar
waggelend ondersteunend en luid
Tulpen uit Amsterdam brullend
wankelden wij de Majestic binnen.
Open gingen de liftdeuren en geti
med als in een Tati-film keken we
recht in het gezicht van Mevrouw
Elbert die haar wederhelft woest de
lift introk.Als een overwinnaar
strompelde ik naar de suite van de
filmmaatschappij waar mijn baas en
de verkoopster verschrikt achteruit
deinsden toen zij mijn verwallebakte
gezicht zagen.'hard gewerkt, Kees,
competitie uitgeschakeld' kon ik nog
net stamelen vooraleer het licht ook
bij mij definitief uit ging. En het erg
ste was nog dat mijn baas de film
helemaal niet wilde. Ik kan me nog
steeds de titel niet herinneren maar
het was grootste flop van Jeff
Bridges ooit...
Dirk van de cinema
1 2 - HOLLAND FILM NIEUWS
