Zeeuwse bluf
column
Door Hans Pos
Er komt in Nederland Filmland zelden of nooit iets van de
grond, zonder dat er eerst eindeloos over is vergaderd in
allerhande besturen. Vergaderen is in Nederland immers de
nationale sport en het aantal beoefenaars stijgt met de dag.
In de film Absence ofMalice, een klassieker uit 1981 die
gaat over de journalistieke moraliteit, spreekt Paul
Newman op een gegeven moment de onvergetelijke woor
den: 'tbere's always a committee that thinks Fm pretty'.
In de filmbranche wemelt het dus van de bruisende bestu
ren, die meestal zijn samengesteld uit een spannende colla
ge van gedreven beroepsvergaderaars, vice-presidents van
grote concerns die in de baas z'n tijd de bloemetjes even
buiten willen zetten, goedbedoelende semi-professionals
en cineasten die al of niet tijdelijk even van de straat wil
len zijn. Sommige filmbestuurders - ik verklap nu een
geheimpje - zijn zelfs zó verzot op het pluche en de lime-
light, dat ze de verjaring van hun ambtstermijn bijna een
heel lustrum voor zich uit weten te schuiven. Anderen
maken van die gelegenheid gebruik om, net als de bewo
ners van een duiventil, meteen weer vrolijk in een ander
gremium mee te gaan fladderen.
Niets ten nadele natuurlijk van al diegenen die zich met
hart en ziel inzetten voor de 'goede' zaak. Daarom verdie
nen festivaldirecteuren als Doreen Boonekamp en Leo
Hannewijk ook eigenlijk een lintje. Ze moeten zich gedu
rende hun festivals niet alleen uitsloven om het iedereen
naar de zin te maken, maar na elk festival zich ook weer
een jaar in allerlei bochten wringen om de benodigde cen
tjes bijeen te sprokkelen, terwijl ze tegelijkertijd moeten
vechten voor een nóg beter programma, en ook nog eens
vrolijk moeten blijven rondzoemen in het idyllische wes
pennest van Nederland Filmland. Het zal je job maar
wezen...
De legitieme vraag rijst: is dat bestuurtje spelen zo langza
merhand niet verworden tot een self-fulfilling prophecy?
Zelf heb ik als bestuurslid jarenlang getuige mogen zijn van
de eindeloze discussies binnen de NFC, die op een gege
ven moment begonnen te klinken als een grijsgedraaide
langspeelplaat met een fikse kras. En gedurende mijn
bestuurlijke jaren bij het Nederlands Film Festival was het
ook moeilijk om niet geheel weg te zakken in het drijfzand
van de oeverloze herhalingsoefeningen. Natuurlijk, het is
en blijft intrigerend en leerzaam om je te kunnen vergapen
aan politieke professionals zoals 'Jeltje','Hedy' en nu ook
'Marjet' (van Zuijlen), die zo moeiteloos kunnen verdelen
en heersen met behulp van de verfijnde kneepjes van de
grote-mensen-politiek, maar op een gegeven moment is fil
men of buiten spelen toch net iets leuker en nuttiger dan
vergaderen...
Omdat ik zo'n graag geziene gast ben op bruiloften en par
tijen (ik kan namelijk als de beste 'zingen, vechten, huilen,
bidden, lachen, werken en bewonderen') koerste ik
onlangs welgemutst richting Vlissingen, om de feestelijke
opening van Film by the Sea bij te wonen.
Het festival, ooit bedacht door de charismatische duizend
poot Ad Weststrate, tekende alweer voor haar achtste editie
en heeft zich door weer en wind ontpopt tot het vierde
filmfestival in Nederland en vrijwel het grootste 'culturele'
evenement in de Provincie Zeeland. Ondanks de succesfor
mule, waarin jaarlijks de spannende romance tussen film
en literatuur weer hartstochtelijk oplaait, krijgen bewoners
in de randstad nog steeds de koude rillingen bij het idee
dat ze 'helemaal' naar Vlissingen moeten afdalen om een
flintertje van dit smakelijke festival te kunnen proeven.
Maar eenmaal aangekomen in het land van Bl0f', oesters en
andere Zeeuwse geneugten, wentelen de randstedelijke
gasten zich al snel in de hartelijke, ludieke en ongedwon
gen ambiance en zweren ze bij de Zeeuwse gemoedelijk
heid en het mooie filmaanbod. Ze willen nooit meer weg.
Film by the Sea is dan ook geen festival dat zich, zoals vele
soortgenoten, verliest in veelkleurige badges voor alle ran
gen en standen, ingewikkelde procedures, zwaarwichtige
prijzen, ondoorzichtige commissies en raden van advies,
ontoegankelijke glitter and glamour, opgeklopte preten
ties en oeverloos vergaderen. Film by the Sea is een simpel
product van no guts, no glory.
HOLLAND FILM NIEUWS - 1 5
