No more Sister Acts
interview
In gesprek met Eline Donker,
voormalig managing d/rector Buena Vista International
In de afgelopen jaren beklom Eline Danker overtuigend de
carrièreladder die er binnen Buena Vista International voor
haar klaar stond. Tot zo'n twee maanden geleden. Toen kwam
er na veertien jaar een einde aan Dankers loopbaan bij het
bekende entertainmentconcern.
Door Jeroen Huijsdens
September 1992. In een statig pand
aan de rand van het Haarlemse
Florapark begint een groepje kersver
se Disney-medewerkers met het uit
brengen van speelfilms in de
Nederlandse bioscopen. De start van
Buena Vista International
(Netherlands) BV. is een feit. Op de
eerste verdieping van het gebouw is
een kamertje te vinden dat kantoor
biedt aan de dan dertigjarige Eline
Danker. De nieuwe, ambitieuze marke
tingmanager van BVI, die afkomstig is
uit de uitgeverijwereld, ziet een carriè
re in de filmwereld wel zitten.
Nu veertien jaar en diverse manage
mentfuncties verder, is daar het einde
van de loopbaan van Eline Danker bij
Disney. Haar vertrek ging niet gepaard
met de overstap naar een ander
bedrijf, maar met een einde van het
dienstverband dat ontslag doet ver
moeden.
Wees eens eerlijk, heeft je baas er
een punt achter gezet of heb je
daar zelf een rol in gespeeld?
'Ik heb het er op aan laten komen.
Begin 2004 merkte ik al dat de cul
tuur binnen het bedrijf een andere
wending nam, terwijl mijn ambitie mij
verder wilde nemen. Het werd steeds
Eline Danker: 'Het is een enorme luxe
om de tijd te hebben om om je heen te kunnen kijken!
meer een corporate-aangelegenheid.
Disney wordt wel eens vergeleken
met een sekte. Dat vind ik echt te
sterk. Maar het is geen verrassing dat
Disney een typisch white, conservati-
ve, male company is. Daar kan ieder
een zich wel wat bij voorstellen. Het
is een bepaalde cultuur waarin ik mij
steeds minder thuis ging voelen. Ik
ben toch te commercieel en te veel
een ondernemer om daarbinnen te
blijven opereren.'
Hoe anders moet dat einde zijn
geweest in vergelijking met die
tijd waarin jij begon bij Disney.
'In 1992 waren we een jonge honden-
club die de Nederlandse markt, die er
toen niet al te best voor stond, wel in
positieve zin hebben opgeschikt.
We waren een nieuweling die dingen
anders aanpakte. Ik was volgens mij
de eerste die "nee" zei tegen Jac.
Goderie toen hij vierduizend gulden
vroeg voor een poster van Sister Act
in Bellevue Cinerama. Daar kon ik
destijds 50 tv-spots voor kopen. Dat
vond ik meer waard. Het was moeilijk,
maar toch ook erg leuk omdat het
enorm pionieren was. Paul
Zonderland (toenmalige managing
director; red.) en ik wisten van toeten
noch blazen. We wisten echt niks van
film. Ik moest een krant kopen om te
zien wie er over films schreef.'
En het hoofdkantoor het jullie
ook lekker je gang gaan?
'De eerste acht jaar was er geen hond
die naar ons omkeek. Er waren confe
renties in Amerika en dan kwam
Michael Eisner (toenmalig CEO van
Disney; red.) je een handje geven en
vroeg hij of we uit China kwamen. Ze
hadden werkelijk geen notie van wat
wij hier deden. Maar besef wel dat de
Amerikaanse filmdivisie van The Walt
Disney Company toen nog 75% van
de omzet binnenhaalde en internatio
nal slechts 25%. Met de verschuiving
HOLLAND FILM NIEUWS -33