Hollywood in Sluiskil
column
37
Door Hans Pos
Ver weg van de bewoonde wereld en diep verscholen in
de slagschaduw vanTerneuzen en Sas van Gent, ligt het
plaatsje Sluiskil. Het gehucht is nou niet bepaald de groei-
diamant van het sinds de opening van de Westerschelde-
tunnel desolaat ogende Zeeuws-Vlaanderen.Toch herbergt
het een heuse attractie, namelijk de eerste cokesfabriek
van Nederland. Feestelijk geopend in 1911 en met diep
geween gesloten in het jaar 2000. Rondom deze oude
fabriek, die inmiddels bijna op instorten staat, heeft zich
een nieuw industrieel bolwerk gevormd, waar men zich
dag en nacht vol overgave bezighoudt met het verwerken
van torenhoge bergen schroot.
De reden dat de cokesfabriek, luisterend naar de chique
naam Association Coopérative Zélandaise de Carbonisation
nog niet met de grond is gelijkgemaakt, houdt verband met
het feit dat er nog steeds een monumentale stoommachine
in staat, die zijn weerga niet kent (de plannen om het
apparaat te 'verhuizen' naar een museum - liefst ergens in
Zeeland - stuiten op een immense financiële barrière:
dat grapje loopt in de nullen).
Wanneer je als filmmaker op zoek bent naar de mooiste
plekjes om je film op te nemen, kom je nog eens ergens.
Voor mijn film Kapitein Rob speelde de zoektocht zich
deze keer vooral af in het 'filmmaagdelijke' Zeeland,
waar de onontgonnen locatie juweeltjes nog voor het opra
pen liggen. De grootste uitdaging was het zoeken naar een
plek die kon doorgaan als het 'laboratorium' van de waan
zinnige Professor Lupardi (net als in de klassieke James
Bond films, de geniale gestoorde tegenspeler van onze
held). Die odyssee voerde mij op een gegeven moment
zelfs naar het met stof overgoten fabrieksterrein van de
Firma Heros in Sluiskil, waar wij trots en enthousiast wer
den rondgeleid door een zeer aimabele, doch onverstaan
bare fabrieksdirecteur.
Het komt maar zelden voor dat wanneer je ergens binnen
stapt, je meteen wordt meegezogen in een droomwereld.
Dat overkwam mij, toen ik mijn eerste schreden zette in de
verlaten fabriekshal. De immense staalconstructies, de
stoommachine en de vergane glorie ademden precies de
sfeer uit van Professor Lupardi. Dit was een locatie waar
zelfs James Bond een puntje aan kon zuigen.
Het is niet zo dat je vervolgens wat lampjes neerzet en de
camera kan laten snorren. Er zijn, zoals dat in het jargon
heet, altijd nog wat 'aanpassingen' nodig. Gelukkig is Jan
Rutgers, mijn art director, een tovenaar. Niet iemand die
vanaf de tekentafel wegdroomt in onzinnige taferelen, maar
een noeste 'doener' die het soms onbuigzame en ontnuch
terend realisme te lijf gaat met een bruisende orkaan van
inventiviteit. Toen ik enkele weken later terugkwam, had
hij de vergane fabriekshal omgetoverd tot een bigb-tec
laboratorium. De muren blonken, de machines glommen,
de stoommachine draaide, en de zelf gebouwde immense
Foto Tan/a van Rooden.
koelcel waarin de Professor zijn slachtoffers placht af te
laten koelen, blonk ons tegemoet.
Iedereen die voor het eerst naar Sluiskil kwam, stapte
ademloos van verbazing door deze Hollywood-achtige set,
slechts een luttele 250 kilometers verwijderd van
Amsterdam. Gedurende enkele weken 'regeerde'Arjan
Ederveen als Professor Lupardi in dit domein. Bijgestaan
door een zich alsmaar meer ontluikende Alex Klaasen als
zijn trouwe assistent Yoto.Thijs Romer, Katja Schuurman,
Jack Wouterse, Ricky Koole, Hans Dagelet, Hans Kesting en
vele anderen trotseerden met frisse moed eerst het
industriële stof, alvorens prachtig gekleed en geschminkt
op deze legendarische set de strijd aan te gaan met
Lupardi. En zo kwam Hollywood tot leven, ver weg in de
spelonken van 'ons' Zeeuws-Vlaanderen.
Eind november zal de magie van Sluiskil te bewonderen
zijn op het grote witte doek, want dat is het moment dat
Kapitein Rob en het geheim van Professor Lupardi als de
échte grote kerstfilm van 2007 aan jong en oud gepresen
teerd zal worden.
HOLLAND FILM NIEUWS
