Klaplopers in (annes
m
HFN
'De
Neder
landse
film
bestaat
niet.'
Hans Pos
Laat ik maar 'ns meteen met de deur in huis vallen: de
Nederlandse film bestaat niet. Althans, in Cannes. Elk
jaar weer koesteren de gesubsidieerde beleidsmakers
en uitvoerders de illusie dat hun lobby sterk genoeg is om
ervoor te zorgen dat er een Nederlandse film wordt ge
selecteerd voor de prestigieuze Gouden Palm-competitie.
Maar helaas, alle dure inspanningen van onze lobbyisten
mogen niet baten. De Nederlandse film in Cannes onder
gaat hetzelfde lot als de Nederlandse vertegenwoordi
ging bij het Eurovisie Songfestival. Zowel Paul Verhoeven
als Willeke Alberti konden geen potten breken. Is dat
verwonderlijk? Je zou bijna denken van niet.
Ooit had de zieltogende stand van ons 'nationale insti
tuut' Holland Film tijdens het filmfestival van Cannes haar
onderkomen gevonden in de Rivièra Hal (door frequente
bezoekers ook wel 'De Bunker' genoemd, vanwege de
deprimerende betonnen ambiance, waar geen sprietje
zonlicht naar binnen komt). Ergens verscholen in het dool
hof van schreeuwerige stands waar B-f ilms per strekken
de meter werden verhandeld, probeerde men vol goede
moed onze eigen cinematografische kasplantjes aan te
prijzen aan de grote boze (rijke) buitenwereld. Kosten
noch moeite werden bespaard in die vrijwel altijd verla
ten stand, die smaakvol was opgeleukt met een postertje
hier en daar (waarop vaak marktscreenings werden
aangekondigd waar nooit een hond naar kwam kijken),
stapels folders en een monitor waarop onverstaanbare
en ondertitelde fragmenten de argeloze bezoeker niet
bepaald deden kwijlen van nieuwsgierigheid.
Nederland was definitief de weg kwijt in Cannes, sterker
nog: al tijdenlang had niemand ooit meer iets van Neder
land vernomen... de Nederlandse stand was een soort
levende mythe, een spookstand.
Ondertussen bedacht een groepje enthousiaste avon
turiers een jaar of acht geleden dat het mooi zou zijn
wanneer de Nederlandse film juist een nieuwe pleister
plaats zou krijgen, buiten in de zon, onder het genot van
een hapje en een drankje. Het 'Holland Film House' was
geboren. Geheel bekostigd uit private middelen, en zich
ontpoppend tot een plek waar elke verdwaalde Neder
lander en zijn internationale contact terecht konden. De
avonturiers wilden al snel ook Holland Film uit haar lijden
verlossen en deelgenoot maken van het succes. Met de
nodige moeite - want wat de boer niet kent vreet ie niet -
werd dit gesubsidieerde Instituut uit de spelonken van de
betonnen bunker getrokken. Het zonlicht en de combina
tie met het Holland Film House deed Holland Film goed.
Er kwam weer wat leven in de brouwerij. De wangetjes
kleurden. Er waren zowaar bezoekers die even bleven
stilstaan voor een poster van een Nederlandse film.
Een eind goed al goed verhaal. Ware het niet dat het
Foto Janja van
Rooden.
ideale huwelijk onlangs op de klippen liep, op een ma
nier waar zelfs de zo subtiele bewoners van De gouden
kooi geen pap van zouden lusten. De teleurgestelde
organisatoren van het Holland Film House zochten hun
heil op een mooie, grote boot, van alle gemakken en rust
voorzien, en streng verboden voor de zich in de weelde
van subsidiegelden wentelende klaplopers.
Op diezelfde prachtige boot had ik afgesproken met
Fulvio Lucisano, een kleurrijke Italiaanse producent, wiens
cv langer is dan een willekeurige toiletrol. Een witharige,
krasse tachtiger, zó weggelopen uit opranos, gekleed
in een sportieve jeans met bijpassende gympen en ver
gezeld van een bevallige jonge dame die zijn persoon
lijke assistente was. Hij bezocht Cannes al vanaf 1949,
vertelde hij vol trots, en nu wilde hij een speelfilm gaan
maken over Anne Frank. We dronken een glas rosé en
filosofeerden over de mogelijke Nederlandse ondersteu
ning en de reusachtige Nederlandse bureaucratie die we
daarvoor zouden moeten gaan trotseren. Terwijl het een
film is met huiveringwekkende Nederlandse roots.
In een klein bootje voer mijn Fulvio weer naar het vaste
land, terwijl ik, nog geïmponeerd door zijn verschijning,
genoot van het prachtige uitzicht over de skyline van
Cannes. De karakteristieke hotels, behangen met banie
ren, een reeks kabouterachtige paviljoens, en daarachter
die imposante mierenhoop van gelukzoekers, kruimeldie
ven, opportunisten, klaplopers en... echte filmliefhebbers.
De golfjes klotsten bedeesd en geduldig, in de weten
schap dat er volgend jaar weer een filmfestival in Can
nes zal zijn. Te bezichtigen vanaf een nog veel grotere
en exclusievere boot, met een riant uitzicht op een dan
totaal verlaten paviljoen van Holland Film en diens slip-
pendragers.
How could you do a thing like this, build up a litHe boy's hopes and then smash all his dreams to pieces? Wi/Jy Wonlca fhe Chocolate Fadory)
