T
A GAME OF SHADOWS
15 DECEMBER
IN DE BIOSCOOP
ROBERT DOWNEY JR.
Van deze
nitwit is na
de eerste
de beste
film die
hij maakte
gelukkig
nooit meer
wat verno
men.
Wanneer je ons 'oeuvre' van de afgelopen
vijfentwintig jaar bekijkt, dan zie je een vari
ëteit aan producties. Producties die ondertus
sen al miljoenen bioscoopbezoekers hebben
bereikt (de tv-kijkers buiten beschouwing
latend). We hebben, om het maar plastisch
te zeggen, menig bioscoopexploitant een
mooi zwembad en een onbezorgde oude
dag bezorgd. Het feit dat onze films tegen
woordig soms ook al schaamteloos worden
geplagieerd, is een voorbeeld van ultieme
hulde waaruit blijkt dat de films toch ook niet
onopgemerkt aan iedereen voorbij gaan.
Wanneer je binnen dat spectrum kijkt naar
je eigen rol en je het al heel wat vindt dat
je je met vereende krachten hebt kunnen
losworstelen uit een vergaderweb waarin je
tientallen jaren verstrikt bent geweest, dan is
het niet meer dan logisch dat er een moment
aanbreekt waarop je als filmproducent en
regisseur de bakens echt gaat verzetten.
Onlangs publiceerde ik EXIT, mijn allereerste
boek, een literaire thriller die een fictief ver
volg is op mijn film Bella Bettien. In vrijwel alle
recensies wordt gesproken over het feit dat
het zich bij uitstek leent tot verfilming (dat kan
bijna geen toeval zijn en daarom droom ik
nu van een bidding war waarin producenten
over elkaar heen struikelend voor een astro
nomisch bedrag de filmrechten proberen te
bemachtigen). Mijn plannen en de inspiratie
om het auteurspad verder te gaan bewande
len zijn er inmiddels volop. Deo volente.
Wanneer Shooting Star in 2012 op gepaste
wijze haar vijfentwintigjarig jubileum zal
vieren (we zullen de slingers zelf ophangen),
ontkom je niet aan de gedachte dat bijvoor
beeld een instituut als het Nederlands Film
Festival de kans te baat zou kunnen nemen
om de even totale als fatale miskenning die
Shooting Star daar al vijfentwintig jaar ten
deel valt, misschien wat weg te poetsen. Een
retrospectief, gouden handdruk in de Walk
of Fame, een oeuvreprijs, Cultuur Kalf, Gast
van het Jaar, een lintje: allemaal wilde ideeën
en fantasieën waar ongetwijfeld niets terecht
van zal komen, omdat ze zich duidelijk
bevinden boven de Hollandse maaigrens, en
omdat er altijd verstikkende statuten en regle
menten zijn als alibi om dit soort 'spontane'
initiatieven vooral niet te hoeven bedenken,
laat staan uit te voeren. De tijd zal het leren.
Een kinderhand is gauw gevuld.
Hans Pos.
Foto Tanja van
Rooden.
www.sherlockholmesdefilm.nl
