Oscar and me
COLUMN
De Oscar
uitreiking
beschouw
ik als een
groots
opgezet
onanistisch
spektakel
ES
Dirk van de cinema
Ik moet u, gewaardeerde lezer, wat bekennen. Entre
nous en confidentieel uiteraard. Lend me your ears
en kom wat dichterbij: ik haat de Oscars. Ik Haat de
Oscars. IK HAAT DE OSCARS!
Ik heb er ooit drie in mijn handen gehad. To get the
feeling. Die van Beste Film voor Platoon, die van Beste
Buitenlandse Film voor Antonia (de film van Marleen
Gorris waar ik als distributeur bij betrokken was) en die
van Beste Film, twee jaar geleden, voor The Hurt Locker.
Die film werd geproduceerd door mijn goede vriend
Nicholas Chartier. Hij werd verbannen van de Oscar
uitreiking omdat hij, tijdens een slapeloze nacht in Parijs
in een emotionele e-mail, de leden van de Academy
had opgeroepen niet voor de 'blauwe mannekes'
[Avatar, niet de smurfen) te stemmen. Pittig detail: de
regisseur van The Hurt Locker, Catherine Bigelow is de
ex van James Cameron, de /4vafcrr-regisseur. Chartier
heeft die dag nagelbijtend bij zijn voordeur gezeten tot
Federal Express hem uit zijn lijden verloste en met het
beeldje kwam aanzetten.
De Oscar-uitreiking beschouw ik als een groots opgezet
onanistisch spektakel waarbij Hollywood zichzelf voor
het oog van miljoenen masturbeert tot het cum shot. Het
erge is dat het niet blijft bij die ene dag in februari. Oh
nee, al in september tijdens de festivals van Venetië
en Toronto krijg je voor het eerst het O-woord te horen:
'This is Oscar stuff!', 'She's gonna get an Oscar for this!',
'He will get a nomination. Watch my words.' En dan
moeten wij arme distributeurs nog naar de American
Film Market in Los Angeles in november waar zelfs een
Z-film met levende lijken als Garey Busey, David Hassel-
hoff, Chuck Norris en Jean Claude Van Damme wordt
gepitcht als 'this could be Oscar stuff'.
In de States zijn Oscars big business. Maar voorbij zijn
de dagen datje als buitenlandse Oscar-kandidaat na
een Academy Award-screening (er zijn er echt honder
den in november en december) niet alleen jouw film,
maar ook jouw thuisland schaamteloos kon promo
ten. Na het screenen van de film Daens (inzending
in de categorie Beste Buitenlandse Film voor België)
kwamen de members van de Academy totaal teut
de zaal uit na het vooraf nuttigen van enkele forse
glazen Westmalle Tripel en Gentse citroenjenever.
Vervolgens werden ze huiswaarts gestuurd met
tien kilo Leonidas-pralines! Dit jaar is Rundskop de
Belgische inzending. Als het nog zou mogen weet
ik zeker dat de promotie-afdeling van het Vlaams
Filmfonds de leden een levend koebeest cadeau
zou hebben gedaan.
Laat ik mijn Oscar-haat als distributeur nog verder ver
klaren. Ten eerste ben je verplicht om alle titels met een
Dirk de Lille.
Foto Tanja van
Rooden
Oscar-buzz in de periode december tot en met februari
uit te brengen. En het is al drummen in die periode. Ten
tweede kun je al jouw dure promotie- en marketingma
terialen in de vuilnisbak kieperen op het moment dat het
ding nominaties krijgt. Dat staat immers zo mooi op de
poster. En als het onding wint, kun je alle marketingma
terialen weer gaan aanpassen.
Voor The King's Speech hadden we bij de drukker drie
versies laten proefdrukken: Beste Film, Beste Acteur,
Beste Regisseur. Wint hij ze verdomme alle drie! Met
nog een zooitje extra Oscars (Beste Catering) erbij!
Konden we weer van voor af aan beginnen. Ik verzeker
u, daar is echt geen lol aan!
Een nog ergere nachtmerrie: je brengt een film uit in
maart 2011wint hij alles tijdens de Oscars in februari
2012. Oké, het scheelt je een postertje of drie, maar
ondertussen is de film al uit op dvd en verschijnt hij bijna
op tv. Is jouw Oscar-bonus ook geen fluit waard.
Terug in de tijd: ergens in de jaren negentig organiseert
de betaalzender Canal Plus een groots Oscar-feest
in Holland Casino's in Amsterdam. De reden: de film
Antonia is genomineerd. De champagne vloeit rijkelijk
en de Oscar-uitreiking is live te volgen. Ergens rond
halfzes in de ochtend valt het verlossende woord:
'The Academy Award for Best Foreign film
goes to... Antonia's Line.' De magnums
/orden ontkurkt en ik verlaat dolgelukkig en
totaal beneveld rond half acht het casino.
Na drie minuten gelukzalige slaap belt mijn
baas Haig Balian van Meteor Film: 'Hoe
veel prints hebben we nog uitstaan?'
'Uh, geen', is mijn verhaspelde
antwoord. De film was
trouwens een matig
succes in Nederland.
'Het is nu maan
dagochtend, dus
zorg er maar voor
dat je er vijftien
hebt instaan voor
I de middag!',
i blaft Balian. Het
"i is ons gelukt,
met dank aan
Wallie, toen nog
de boeker van
Meteor, die zijn bed
die nacht niet heeft-
gezien. Sinds die dag
haat ik de Oscars!
'What do you mean you can't get it in? Pretend it's your dick.' (Guy Pearce als Matt Thompson in The Hurt Locker)
