Men had waarschijnlijk van Amerikaanse zij
de verwacht, dat de Britse regering na verloop
van tijd wel zon capituleren, maar deze week
geen duimbreed af van de eenmaal ingeslagen
weg. Zij verklaarde zich te allen tijde bereid ieder
redelijk voorstel in overweging te nemen, dat
aanleiding zou kunnen geven tot het opheffen
van de ,,quota-tax", mits een dergelijk voorstel
zou neerkomen op een reductie van de dollar-
revenuen tot 17 millioen per jaar.
Hoeveel en in welke vorm druk werd uitge
oefend om de Britse markt open te breken voor
de producten van Amerika's eerste industrie
valt slechts vaag te schetsen uit de in de pers
gesignaleerde uitlatingen, zowel van Amerikaan
se als Britse filmprominenten. Het is hier niet
de plaats om daar lang bij stil te staan, maar
men mag zonder overdrijving aannemen, dat
geen middel onbeproefd werd gelaten. Enig in
zicht betreffende sommige der gevoerde onder
handelingen verkrijgt men uit het in meer dan
een opzicht leerzame en inmiddels gepubliceerde
vertrouwelijke rapport van de deputatie der
Britse exploitanten, welke in October naar de
Verenigde Staten reisde om te onderhandelen.
Er blijkt zonneklaar uit, dat men de ,,quota-tax"
van beide zijden als een politieke kwestie heeft
behandeld. Zowel het verstrekken van het
restant van de Amerikaanse lening aan Enge
land als het European Recovery Program wa
ren „argumenten", die gehanteerd werden.
Onderhandelingen in impasse
Maar John Buil bleek een taai onderhandelaar.
Bij de besprekingen van de handelsdelegaties der
Verenigde Naties te Genève zijn de Amerika-
Bruiloft J
Uit de film „KLOMPENDANS" varTP. Schuitema
nen er einde Augustus in geslaagd tal van be
lemmeringen voor Amerika's .eerste exportar
tikel" uit de weg te ruimen (zie Officieel Or
gaan no. 141 pag. 11), maar alleen de Britten
weigerden hun fiat. En om vooral geen misver
stand te laten ontstaan, werden krachtens de
artikelen 34 en 37 van de nieuwe Exchange
Control Act die op 1 October 1947 in wer
king trad aan de Bank of England, de Britse
circulatiebank, vérgaande bevoegdheden ver
leend ter controle van alle buitenlandse filmpro
ductie in Engeland. Sedert 1 October kan een
Amerikaans producent, die geen dochtermaat
schappij in Engeland heeft, geen films vervaar
digen in Britse studio's met Engelse ponden.
Hij is verplicht de productiekosten in dollars te
fourneren. Met ingang van dezelfde datum zijn
de Amerikaanse dochtermaatschappijen verplicht
om bij de Bank of England vergunning te vra
gen voor iedere film, welker vervaardiging zij
uit pondentegoed wensen te bekostigen. Daarbij
behoudt de Bank de controle op winsten, welke
in het buitenland worden gemaakt met films, in
Engeland op deze wijze door buitenlandse pro
ducenten vervaardigd.
Ondertussen schenen de onderhandelingen de
finitief in een impasse te zijn geraakt. De Britse
exploitanten zagen met toenemende bezorgdheid
het ogenblik naderen, waarop de filmmarkt bij
gebrek aan toevoer zou zijn uitgeput, want de
quota-tax betrof alle in te voeren films, zodat
onder deze condities ook uit de Europese landen
geen films meer werden ingevoerd. De Ameri
kanen daarentegen gaven openlijk blijk van hun
beduchtheid, dat het Britse voorbeeld door an
dere landen zou worden gevolgd.
De zeer bekwame Sir Stafford Cripps, de Mi
nister van Handel (onder wiens departement hei;
Britse filmbedrijf ressorteert) die
een warme belangstelling heeft
voor het bedrijf en niet alleen
uit financiële of economische over
wegingen - was inmiddels be
vorderd tot Kanselier van de
Schatkist (Minister van Financiën).
De Engelse filmwereld verloor
daarmede een krachtige verdedi
ger van haar belangen. Ziin op
volger, de heer Harold Wilson,
was voor het filmbedrijf een on
bekende en verklaarde zelf zeer
weinig van filmzaken af te weten.
Deze 31 jaar oude Minister zag
zich plotseling geplaatst voor de
herculische taak om de de grond
slagen van het Britse filmwezen
veilig te stellen en het een voor
spoedige toekomst te verzekeren.
Een nieuwe filmwet, die voor de
